X
Ściany z słów
wolny
2025-04-01 00:16
Mówimy, ale to tylko dźwięki.
Słowa jak rozbite szkło –
za ostre, by je trzymać,
za kruche, by uderzyć w sedno.
Twoje „wszystko dobrze” znaczy „nie pytaj”.
Moje „nie ważne” jest cięższe niż milczenie.
Rozmowa to labirynt, którym błądzimy,
choć mapa leży między nami na stole.
Wiem, że masz coś na końcu języka,
ale połykasz to jak truciznę.
Wiem, że czekasz na pytanie,
którego nigdy nie zadam.
I tak układamy cegły z niedopowiedzeń,
tynkujemy ciszą, malujemy uśmiechem.
Aż któregoś dnia nie będzie drzwi,
tylko ściana, której nikt nie nauczył się burzyć.
Słowa jak rozbite szkło –
za ostre, by je trzymać,
za kruche, by uderzyć w sedno.
Twoje „wszystko dobrze” znaczy „nie pytaj”.
Moje „nie ważne” jest cięższe niż milczenie.
Rozmowa to labirynt, którym błądzimy,
choć mapa leży między nami na stole.
Wiem, że masz coś na końcu języka,
ale połykasz to jak truciznę.
Wiem, że czekasz na pytanie,
którego nigdy nie zadam.
I tak układamy cegły z niedopowiedzeń,
tynkujemy ciszą, malujemy uśmiechem.
Aż któregoś dnia nie będzie drzwi,
tylko ściana, której nikt nie nauczył się burzyć.
Opowieść o jednym z największych problemów w relacjach – braku prawdziwej rozmowy. O słowach, które powinny łączyć, a zamiast tego budują dystans. O niedopowiedzeniach, które z czasem stają się murem nie do przebicia. Bo czy można kochać naprawdę, jeśli boimy się mówić naprawdę?
