Jaśniejąca, zanim ktokolwiek nauczył się patrzeć. Płonąca, nim ktokolwiek zrozumiał sens ognia. Byłam ledwie drgnieniem w otchłani, iskrą w nienasyconym mroku, który nie potrzebował mojego światła, lecz ja wciąż je dawałam.

Nie wiedziałam, czy mnie dostrzegają. Może byłam tylko nikłym refleksem innego blasku, dalekim szeptem między galaktykami. Moje ciepło docierało do planet, których nigdy nie poznam, a światło przemierzało pustkę, której nigdy nie pojmę. Eony istnienia, a nigdy nie doświadczyłam dotyku, nigdy nie poczułam dłoni innej gwiazdy.

A teraz umieram. Powoli, nieodwracalnie, rozsypuję się w popiół i chłód. Moje ostatnie promienie wyruszają w podróż, której kresu nie ujrzę. Może za tysiąclecia dotrą do oczu kogoś, kto spojrzy w niebo i zobaczy mnie po raz pierwszy – nie wiedząc, że już mnie nie ma.

I wtedy zastanawiam się – czy w ogóle istniałam? Jeśli nikt nie patrzył, czy moje światło było blaskiem, czy tylko przemilczaną historią wszechświata?