Niestety często nie jest to wybór. Ludzie czasem po prostu tacy są. Pozdrawiam.

Dziękuję z ukłonem :))

Oczywiście temat jest przerażający, ale wcale nie taki rzadki. Chciałam w tym wierszu pokazać człowieka, który nie ma uczuć empatycznych, po prostu nie ma. Zajmuje się sobą, jest egoistą i tyle. Serce z kamienia, bez duszy. Dziękuję za opinię, niestety moją domeną są głównie trudne tematy, czasem przerażające. Pozdrawiam.

Dziękuję bardzo :) Nie no bez przesady z tą pracą. najtrudniej wymyśla się temat, potem tylko trzeba trzymać się zasad :) Pozdrawiam.

Ten tu, hm... bohater trochę próbował rozkruszyć kamień, ale bycie typowym macho do czegoś zobowiązuje. Są niestety tacy ludzie. I najczęściej nie da się tego zmienić. Dziękuję i pozdrawiam.

Dziękuję bardzo, pozdrawiam :)

Dzięki Phil, ten wiersz miał być właśnie taki - mocny. Przede wszystkim mocny. Pozdrawiam.

Tak, te moje doświadczenia to jedynie epizody i pozostawiłam je daleko za sobą :) Już się nie oglądam :) Ale pisząc teraz te słowa, przyszło mi do głowy, że Twój bohater o "sercu z kamienia" i mój "kłopotliwy rzep" - mogliby sobie rękę podać ;)

A ja się ciszę, że jestem na portalu również czytając takie komentarze :) Można pokazać wiersze, ale też można wymienić się komentarzami, poglądami, emocjami. No i podreperować warsztat. Współczuję doświadczeń, mam nadzieję z przeszłości. Dziękuję za gwiazdy :)

Bardzo dziękuję SuviMay, starałam się :)

Dziękuję :). Zło niestety zwycięża dość często i nie zawsze jest oczywiste. Pozdrawiam serdecznie.

Nieprecyzyjnie to napisałam. Trudność formy doceniam i podziwiam efekt a lekkość miałam na myśli występującą w odbiorze czytelniczym wiersza:)

Bardzo dziękuję. Vilanella rzeczywiście jest dość śpiewna przez powtórzenia, natomiast nie nazwałabym jej lekką :) Ale cieszę się że przez firmę przebił sie sens i temat, który chciałam poruszyć. Pozdrawiam

Dziękuję serdecznie. No wiesz, jak już się trzymać formy, to się trzymać. A jak nie, to nie :)

Nie zastosowałam się do Twojej rady, wiersz nie poleżakował. Jeśli widzisz jakieś potknięcie, daj znać. Jesteś specjalistą od vilanelli. Dziękuję za gwiazdy:)

Dzięki. Dla Ciebie coś jest za trudne? Nie wierzę :)

Bardzo mi miło, dziękuję serdecznie i pozdrawiam.

Bardzo mi miło, dziękuję :)

Przeglądając stare wiersze znowu trafiłem tu, bo musiałem. Z perspektywy czasu widzę jeszcze bardziej jak znakomity jest to wiersz. Składam jeszcze raz pokłon Twojemu talentowi, który w tej vilanelli! błysnął jak diament.

Masz rację, nie rymy są najtrudniejsze w vilanelli, choć ja wybieram je na początku, bo system aba i abaa to jakby mały wybór, a dobrze, żeby nie brzmiały sztucznie, ponieważ są powtórzenia, które wymusza konstrukcja i które nie mogą być sztuczne. I teraz tak, moja pierwsza vilenella pod tym względem nieco poległa, bo powtórzenia były zbyt oczywiste i nie do końca jestem zadowolona. A w tej klucz był taki, że jednak coś się zmieniło w powtórzeniach, raz jest powtórzenie w trzeciej osobie, raz w formie dialogu, poza tym następuje jakieś ugruntowanie tego braku wzruszeń. Bohater sam siebie najpierw utwierdza w przekonaniu, że ma serce z kamienia, a potem jest już utwierdzony, czyli jest jakaś ewolucja w tym, jak piszesz słusznie, kompulsywnym szukaniu duszy. A przynajmniej taki był zamysł.
Vilanella jest dosyć trudną formą, ale mnie ona pasuje zwłaszcza do mrocznych wierszy, o takiej powiedzmy niełatwej tematyce, bo myślę, ze wyglądałaby, mimo swej trudności, dość naiwnie zastosowana do opisu kwiecistej łąki, bez jakiejś ukrytej treści. Popatrz na wiersz miesiąca Zbiwito, "Za kulisami", z którym nie odważyłam się konkurować:) Tam też się tak wszystko dość mrocznie skleja w całość.
A druga rzecz, to moim zdaniem vilanella powinna wyglądać lekko, żeby nie było widać tej trudności w jej napisaniu, ale też treść powinna być zrozumiała, a puenta lub finałowa myśl musi wybrzmieć wyraźnie. Gdyby się tutaj dołożyło wielowarstwowe, trudne metafory, nie wiem, czy dobrze by to brzmiało. Pozdrawiam.

Jestem znowu tutaj. Vilanella to forma dziwa, może najdziwniejsza ze wszystkich form literackich. Tajemnica tej formy leży nie tylko w jej formalnych wymaganiach w zakresie rymów w konkretnych miejscach, ale i w dostosowaniu treści utworu, to znaczy dobraniu odpowiedniej treści do takiej dziwnej formy. Wyobrażam sobie , że musi to być treść z której wynika merytoryczna potrzeba powtórzeń , co sprawia , że owe powtórzenia nie brzmią sztucznie , ale są uzasadnione dwojako , to znaczy i formalnie, i merytorycznie. Nie jest to łatwe. I to na tym właśnie polega trudność największa vilanelli, a nie tylko na samym opracowaniu rymów w poszczególnych wersach, co jest czynnością techniczną. To współgranie formy i treści w twoim utworze jest znakomite. Potrzeba powtórzeń jest bowiem jakby wynikiem kompulsywnych zachowań bohatera utworu , jak najbardziej uzasadnionych prezentowaną treścią. W żadnym wypadku nie brzmią sztucznie, ale "leżą" w sytuacji opisywanej. Taką symbiozę formy i treści vilanelli rzadko udaje się osiągnąć dlatego wiersz ten jest wyjątkowy. Wszędzie tam, gdzie treść utworu jest poświęcana dla formy , mamy pewien ubytek poezji , a to następuje bardzo często, dlatego lepiej mi wtedy pasuje wiersz biały. Wiersz o tak złożonej formie niesprawiający wrażenia poświęcenia treści dla formy to mistrzostwo. Pozdrawiam.

Czuję się wyróżniona. Bardzo mi miło :)

Jednak trzy, a nie dwa..

Wróciłem tu, aby dodać Twój wiersz do ulubionych, a mam tam chyba ze dwa wiersze, a to po zabraniu swoich wierszy z portalu przez bazgrolamento, wtedy miałem trzy.

Wchodzę sobie wieczorem na portal, a tu taki komentarz! Dzięki serdeczne. To moje drugie podejście do vilanelli, więc tym bardziej cieszy mnie, że jest klimat, bo w tej formie łatwo go stracić. A w razie czego następnym razem możesz mi coś powytykać, żeby była równowaga:)