Na łazie leży łuż łupsieczóny blechkuch,
makownik, bygielki i psiernik.
Znowój mom smaka na chleb, tlo Twojó.
Naziankszo jizba zidać tamój.
Matulka śwyże bochny na ławach łukłodo,
w ty jizbzie w letnie pozietrze je nozimni.
Puchniało ni na pu, a w cały chałupsie,
abo eszcze dali.

Znów niecierpliwość do kieszeni chowam.
A Ty znikasz powoli kawałek po kawałeczku.
Przezroczystymi rękoma kontury oczu zamazujesz.
Bezwiednie.
I włosów w kolorze niezdecydowanym znów,
i stóp bezsilnych gotowych by przed siebie iść, tam gdzie księżyca nów.
Wiesz.
Ciepło chrupiącej skórki o zapachu dojrzałych jabłek leżących na słońcu.
Te baloniki z gazem w momencie przełyku.
Smak jedyny.
W białej pościeli się rozmywasz,
gubisz się w niej.
I trudno Cię znaleźć w pokoju za dużym,
na Twoje na powrót dziecięce kształty.
Znak krzyża robiony na każdym bochenku.
Mateńko najświętsza.











na łazie- na ławie
blechkuch- ciasto drożdżowe
bygielki- ciasteczka
letnie pozietrze- gorące dni
puchniało- pachniało
ni na pu- nie na pół
eszcze- jeszcze