Niektórzy wpadają po same uszy, a niektórzy wciąż sobie wyobrażają jakby to było...
Emocjonalny, prawdziwy wiersz. Pozdrawiam.

Urwisko przyciąga jak odległa szczęśliwość, ale lepiej zatrzymać się na skraju. Życie podarowano nam tylko raz.
Pozdrowienia!

stojąc nad urwiskę ..w sekundę w myślach przelatuje życie .. i są podszepty ...ale trzeba się cofnąć i zacząć od początku ... wiem ... że to jest trudne ...

Znam to uczucie
Oj jak ja je dobrze znam
Człowiek wie że zginie a mimo wszystko leci jak ćma do ognia
Później tylko zgliszcza i popiół
W przypadku urwiska roztrzaskana czaszka

Bo chociaż już się od tego co było odcinamy, to jednak ma to przeźycie "czar", wracamy do jego atmosfery, stąd ta niespójność...w swoim wierszu , bardzo dobrze ją ukazałeś, choć w życiu, to spore zamieszanie!
Serdecznie pozdrawiam:))⭐

widzę wyraźnie tamto urwisko
ta między nami ogromna otchłań
i znowu me serce pełne doznań
i w strachu wkracza w to uroczysko

Czy tego chcemy, czy nie i jak bardzo "odcinamy się" od niej - przeszłość czasem wypełnia nasze "teraz". Budzi niepewność i chęć skończenia ze wszystkim. Rezygnacja jest najprostszą reakcją - dopóki nie znajdzie się w sobie sił do życia dalej.
Pozdrawiam

Lęki i obawy.
Piękny wiersz.
Pozdrawiam

Wiersz, który kradnie myśli... Tak bym go zatytułował. Wciąga mnie Twojbsposob narracji.
Nie wiem dokładnie jakie miłosne przeżycia inspirują Twoje wiersze, ale mi tu przywołałeś na myśl mój trudnyvczas zaraz po rozwodzie. To takie cholerne uczucie pomieszania z poplątaniem. arozne przeciwstawne sobie rzeczywistości nakładają się na siebie. Do tego zupełny galimatias emocji i uczuć. No i ten cholerny lęk jak to będzie... I niby wiemy, że będzie dobrze, a przynajmniej normalnie, a jednak boimy się nadal. Chyba siebie najbardziej. Te stare drogi nigdy przecież nie są tymi samymi, bo są już bardziej rozchodzone, wydeptane albo zakurzone. Otchłań akurat mnie tu najmniej interesuje. Natomiast ciekawe jest to, że wpisałeś podmiotowi lirycznemu chłód w zestawieniu z miłością. Myślę, że to nie jest takie oczywiste, że niby chłód oznacza brak miłości. Mam wrażenie, że ten Twój peel nadal kocha! A jednak czuję chłód. I tu już puszczam wodze fantazji, a raczej refleksji. Na przestrzeni wieków ludzie umiejscawiali miłością w różnych miejscach swojego ciała. Dziś kojarzymy miłość (skądinąd błędnie) z sercem, ale kiedyś była to np. wątroba, czy też nerki, czasem też jądra. Łatwo można zauważyć, że wszystkie te narządy dobrze ukrwione pod wpływem jakiegoś działania będą na tyle rozgrzane, że mozg odbierze takowy właśnie wygnał. Stąd zapewne to kojarzenie ciepła z miłością. Ważniejsze jest natomiast to, że miłość, jak wiemy nie jest wynikiem reakcji chemiczno - fizjologicznych, ale jest świadomym podejmowaniem wyborów tudzież decyzji. A to już domena mózgu, który przecież kalkuluje raczej na chłodno, jeśli chce dobrze wypełnić swoje zadanie. Tak oto łącze chłód z Twojego wiersza z miłością tamże. Myślę, że jest to potwierdzenie prawdziwości uczucia, jakie peel wciąż nosi w sobie, a ta otchłań to raczej unaocznienie jego chęci wpadnięcia ponownie w głębię tej samej zatracajacej miłości.
Sory, że tak obszernie tu nagryzmolilem.
Inspirujesz myśli wierszami Kolego Piotrze. Brawo!