bezgłośnie przechadza się w rudym płaszczu
czasami szelestem poniesie nutę nostalgii
jak brunatny liść by zasuszyć między kartkami
na dowód że kiedyś już tutaj była

wdziera się do duszy lisim krokiem
by zagrać na najczulszych tonach tęsknoty
będę jej partnerować łzami wśród dni
kiedy bezskutecznie wołam imiona najbliższych

dźwięcznie spływają po zamglonych szybach
niebieskie smętki tworząc niewielkie kałuże
ludzkich niedoskonałości a ona nie zbaczając
idzie w czerwonych kaloszach po swoje

prowadzi do parku i na obrzeżach znanej ławki
przysiadam z nią otrzepując z ramion smutek
babie lato - niteczki co przez chwilę jak woal
zakrywają twarz zmęczoną przemijalnością

później nazbieram liści roześlę
jak różnobarwne telegramy
na nieaktualne adresy by dać znać że jeszcze.
jestem w drodze a kiedy dotrę z zimnymi dłoniami

z uśmiechem zerknę z góry na swój grajdołek