Byłam mile zaskoczona zaproszeniem .Dziękuję.
Szczerze współczuję .To że wybaczyłam to nie znaczy że umiem wszystkim i wszystko .Ta sytuacja była jedyna w swoim rodzaju .Będziesz widział ile mam w sobie bólu po nie których następnych moich wierszach .Czasami mam do siebie żal że nie potrafię wybaczać tylko siedzi to we mnie zaciekle .Ale chociaż jest jeden plus ,to co czuję przelewam na papier a nie na tych którzy mnie zranili.Nie jestem mściwa nie umiem się bronić ,wolę milczeć uciec odciąć się i mam ogromną ulgę gdy swoje uczucia gniew ale również radość uzewnętrznię pisząc wiersz.

Hej. Bardzo poruszająca historia. Jednak na koniec wiersza pada słowo "wybaczam". To tak jakby wspiąć się na górę Syzyfa i stanąć na szczycie. Ja tego nie potrafię, czuję się jak w piosence "spowiedź" Kasi Kowalskiej. Mam ponadprzeciętną pamięć i pamiętam każdą krzywdę od ojca, każde złe słowo, gest, a do szuflady dorzucam kolejne złe emocje, i układam jak puzzle każdego dnia, patrząc jak wielbi i hołubi moją siostrę, i jak czerpie przyjemność z zadawania bólu. To co mnie pionizuje to wewnętrzne "NIE".
Obok nicka zaraz wyświetli się numerek. Jak klikniesz zobaczysz zaproszenie do przyjaciół:):):)

Dziękuję za zrozumienie. Za to że uznałeś ten wylany ból faktycznie jednym tchem za ważny i genialny .Pisząc go łzy mi leciały aż do końca .
A tak w skrócie żebyś mógł jeszcze raz przeczytać ale już wiedząc wszystko.
Wychowywali mnie dziadkowie .Jako dziecko byłam ciekawa kim mama jest i zamiast do kościoła byłam kilka razy u niej .Poznałam kogoś z kim nie poczułam więzi .Ona również przez całe moje życie nie szukała ze mną kontaktu więzi .Mam siostrę młodszą która była z rodzicami więc wiedziałam na bieżąco co się u nich dzieje czy o mnie pytają czy lepiej się prowadzą itd. bo właściwie za młodu alkohol ich gubił.I wiedziałam że od 7-miu lat ogarnęli życie nie piją ,mama w końcu sumiennie zaczęła pracować.Cieszyłam się że na stare lata wzięli się za siebie ,choć było mi przykro że nie pytali o mnie jak żyję co u mnie a mnie się czekanie wydało bezsensowne .Poradziłam sobie bez nich a Oni beze mnie .Ale po czasie zaczęła we mnie rodzić się potrzeba próby pojednania .Właśnie spytania DLACZEGO?Ale zbierałam się zbyt długo ,brakowało mi odwagi .hamowały opowieści siostry jacy byli dla niej ,jaką gehennę przechodziła przez nich.Ale poprawili się może warto, może zaspokoję swoje skrzywdzone dziecięce marzenie .Mieć w końcu Mamę już jako dorosła ale lepiej późno niż wcale .Obiecałam sobie jak siostra była u mnie tej wiosny i słyszałam jak rozmawiała z Mamą przez telefon,jej głos, że to w końcu nadszedł ten czas że już potrafię się przemóc ,stanąć przed nią i zadać to pytanie .Tak miało być latem teraz . 120 km nas dzieliło .Nie zdążyłam. Chłoniak niestety w koszmarnych bólach w 3 tyg .Wiedziałam wszystko na bieżąco od siostry .Stąd tyle emocji w wierszu bo komu miałam to i jak opowiedzieć że całe życie nie radziłam sobie bez mamy , że przez to sama nie jestem idealną matką bo dzieciństwo zawsze ma wpływ na dorosłość.Może to głupie i egoistyczne ale od czasu gdy siostra mnie powiadomiła o Mamy chorobie to w sercu czekałam że cokolwiek o mnie wspomni ,że zapyta ,że będzie chciała żebym była przy niej.Niestety nawet na łożu śmierci ....Mam do siebie ogromny żal .Mogłam sama coś zrobić ale zwyczajnie nie miałam odwagi .Zbyt trudne to było dla mnie .
Przepraszam że tyle napisałam ale jeśli wiersz doceniłeś to teraz będzie dla Ciebie mam nadzieję jak opowiadanie o tym jak ja to przeżyłam.