najtrudniejszy z trudnych tematów, najboleśniejsze z bolesnych przeżyć... podziwiam, że dajesz radę pisać
jestem za słaby by coś takiego ując w jakąkolwiek "literackość". blokada słów, bezgłośne wycie
szacunek

Życie jest pracą, staraniem, realizacją często okupione bólem i cierpieniem, nieraz nawet trzeba uczyć się doświadczać podstawowych jego przejawów: emocji, pożądania, szacunku dla rzeczy, wartości, jak i przede wszystkim ludzi, a także w końcu właściwego miłowania tych których ma się obok siebie. Uważam, że to nauka, która jest realizacją i nabywaniem doświadczenia przez całe życie. Pozdrawiam

Nie wiem ile siły trzeba mieć w sobie, by znieść pożegnanie dziecka. Napisałaś tak prawdziwie, że nie wiem, czy w ogóle powinno się to komentować, czy jedynie wpuścić do siebie i próbować wczuć się w los, który zarysowałaś w wierszu. Poruszasz, jak zwykle, i najmocniej. Pozdrawiam.

Czytając miałam ciarki i wilgotne oczy ...
Podobno "schodząc" na ziemię, sami decydujemy, czego chcemy w tym wcieleniu doświadczyć, co poczuć. Czasem ciężar tych doświadczeń zdaje się być niewyobrażalny... serce pęka...

Pod wrażeniem

Dnia pełnego przyjemnych doświadczeń

Dobrze, że jesteś i że potrafisz TAK o TYM pisać.
Dziękuję.

Cudny, wzruszający wiersz, po przeczytaniu " krtań ściśnięta jak w imadle".
Pozdrawiam cieplutko!

Twój wiersz Ulko, przypomniał mi znakomitą powieść Erica E. Schmidta, Oskar i pani Róża, pojawia się w niej problem nieuleczalnie chorego na raka chłopca. Hospicja, to dla wielu temat tabu, nie zawsze rozumieją ich zaznaczenie i rolę!
Nie jesteśmy sobie w stanie wytłumaczyć, dlaczego tak się dzieje, że cierpi i umiera dziecko, traumę przeżywa rodzina! Ale jako społeczne powinniśmy zrobić wszystko, by przynajmiej pomóc przeżyć ten czas!
Wiersze, taki jak ten powinny, uwrażliwić i może więcej udało by się zdobyć "cegiełek "! na lepszą opiekę, a nawet spełnianie "ostatnich marzeń ".
Serdecznie pozdrawiam:)⭐

Wczoraj czytałam, ale nie byłam w stanie nic napisać, musiałam to najpierw przetrawić w sobie, te słowa Twoje trudne, dojrzałe, wzruszające. Nie byłam nigdy w takim miejscu, ale mam w pamięci doświadczenie osoby umierającej, której niewiele zostało czasu a bardzo chciała jeszcze żyć. Towarzyszenie dzieciom w tej ostatniej podróży w jedną stronę z pewnością budzi wiele trudnych i bolesnych emocji.
Czuję podobnie to jak Kornel, że wiersze... cóż one mogą. Myślę, że jednak są potrzebne, zmieniają nas, piszących i czytających je, uczą uważności w spojrzeniu na drugiego człowieka i może przez to kawałek po kawałeczku zmieniają świat na lepsze.
Swoim wierszem, wrażliwością poetycką i zwyczajnie ludzką dzielisz się z nami taką właśnie nadzieją. To ponadczasowa wartość.
Sanah bardzo lubi moja córka a ja cieszę się, że ta młodziutka artystka propaguje dobrą poezję wśród młodych ludzi jak dołączony do Twojego wiersza "Hymn" Juliusza Słowackiego.
Pozdrawiam ciepło Ula :)

Bardzo poruszające strofy , które dotykają czułych strun duszy.

Pozdrawiam serdecznie ;-)

wypisali sie już tutaj ja dodam...pod wrażeniem***

Cierpienie i ból tego świata to coś, z czym nie wolno przechodzić do porządku dziennego. Nie da się "wmontować" cierpienia do ładnego obrazka jakiejś ideologii i powiesić na ścianie. Cierpienie , zwłaszcza tych najmniejszych ,zawsze budzi odruch sprzeciwu i tak powinno być. Świat w którym maluczcy cierpią woła o wyjaśnienie. Racjonalizacja cierpienia ludzkiego przez niektóre "-izmy" zawsze budziła mój sprzeciw. Pisałem wiersze przeciwko cierpieniu i śmierci wiedząc , że niewiele mogę zdziałać.. To też jest taki wiersz. Kłaniam się nisko. Pozdrawiam serdecznie.

Tak, trzeba hymnu by rozgwieździć niebo,
by przebudzić tych, co nic nie wiedzą.

Miłego dnia, a wiersz mnie poruszył.

Wierzę, że przypadków nie ma a wszystko co nas spotyka dzieje się
w konkretnym celu...Dla naszego dobra, wzrastania itd.Przeżyłam podobną
traumę i nie życzę tego nikomu...Świetny wiersz choć wyciskający łzy!
utwór też piękny choć nie często słucham tej artystki! Pozdrawiam Ulko ciepło 😊⭐🌼🍀🤗

Niesłychanie poruszający wiersz
Matki które straciły dziecko nigdy nie dochodzą do całkowitej równowagi
To tak jak by umarła część tej kobiety
Nic tej pustki nie jest w stanie zapełnić

Poruszający.
Największą tragedią jest śmierć dziecka.
I przepraszam- dalej nie mogę pisać.

Jaką nam przyjdzie iść drogą do wieczność, czy można to wiedzieć.
Pozdrawiam,
Miłego dnia

"życie to swoista realizacja" piękne i trafne podsumowanie naszej doli, w której wpisana jest wiara, szczęśliwość i cierpienie.
Cieszymy się, gdy nie wiedzie nam się mamy pretensję do Pana Boga, wierzymy w gusła i horoskopy, pochylamy się w kaplicy.
Chciałabym wykreślić cierpienie, ale ono też wpisane w nasze bytowanie.
Serdecznie pozdrawiam!

Prawdziwy i wzruszający wiersz. Myślę, że życie nie zna przypadków, choć czasem przynosi zbyt wiele cierpienia tym, którzy powinni się cieszyć życiem.
Pozdrawiam serdecznie.

no cóż ...tekst jest nad wyraz prawdziwy ... skąd ja to znam ... na jesień moja córka miałaby 31 lat ...miałaby ... gdyby żyła itd ... piszesz prawdę ja to znam ....

Piękny, wzruszający tekst. Pozwól, że powtórzę za wspaniałą Autorką :
"są takie chwile gdy krtań
ściśnięta jak w imadle
przestaje oddychać" .
Pozdrawiam serdecznie :)

Nigdy nie byłem w opisanym miejscu, nie wiem jaką siłą trzeba dysponować by wytrzymać tam pobyt. Nawet w charakterze gościa, chyba bym nie zdołał. Nie ma gorszego bólu, niż ból rodzica po utracie dziecka. Samo czytanie Twojego wiersza Ulu ściska krtań.
Wiem jedno utrata wiary po takich przeżyciach nie dziwi.
Rachunek prawdopodobieństwa jest rozłożony po równo... albo coś jest albo nie ma nic. Wierzący mają tę przewagę, że niemiło się nie rozczarują, tak jak niewierzący, gdy jednak okaże się, że coś jest. Powiedzenie wtedy: cholera jednak się myliłem, na niewiele się zda, ale kto to wie.