Świątynię opuszczam
inna, nie ta sama,

z cichym przekonaniem,

że rośnie
coś większego,

nie tylko z kamienia,
lecz z tęsknoty ducha.

Są projekty,

które warto zacząć,

nawet gdy czas
nie pozwoli ich
dokończyć.

Trwa dalej budowa -

w sercach i w dłoniach

tych, co podążają
za nami.

Sagrada Familia
pozostanie długo
niedokończona,

ale jej światło
rozproszy mrok,

napełniając czas
cichą nadzieją.

*********

"Ziarno nadziei" to jest właściwy początek tego cyklu.
Zawieruszył się gdzieś i popadł w zapomnienie. Dziś go odnalazłam.
Dziękuję wszystkim za czytanie i komentarze.

januszek, Tobie serdecznie dziękuję za chronologiczny zestaw
w przedostatnim wierszu.
Temat jest obszerny, nie sposób w paru wierszach ująć.
Nie wiedziałam, jak się za to zabrać, a potem pisał się sam,
że trudno było zakończyć.

Ziarno nadziei (1882)

Zaczęło się od tęsknoty –
nie był to czas
dla wielkich świątyń.

Miasto szeptało o chlebie,
o dachu nad głową,
o przetrwaniu.


Ta świątynia rodzi się
z bólu sumienia.
Jest odpowiedzią
na moralny kryzys
współczesności.

Zbudowana dla ludu,
z jałmużny
dni powszednich.
Wznoszona nadzieją –
jak pokuta z kamienia,
jak modlitwa
o odkupienie świata.

I jednak znalazł się ktoś,

kto zapragnął ją wznieść.
Świątynię –
od ludu dla Boga,
jak serce złożone
w dłoniach ziemi. 


Nie złotą, triumfalną –
ale rodzinną, bliską.

Miał być neogotyk
strzelisty.
Duch jednak przemówił
językiem serca
i poprowadził ręce
inna drogą.

Działka na obrzeżach –
cicha, zapomniana –
zdawała się czekać
na ten pierwszy kamień,

złożony w ziemi,

jak ziarno nadziei,
pełne obietnicy
przyszłego plonu.


Bez ceremonii,
w świetle poranka

zgodnie zabrzmiało
jedno słowo –
jak pieczęć:

Amen.