W okruchach a jednak zostaje. Ładnie.

Amnezja, demencja, utrata pamięci są bardzo uciążliwe- nie tylko dla chorującej osoby ale głównie dla otoczenia i bliskich. Znam tematy z bliskiego mi rodzinnego otoczenia - nie raz wywołały moje łzy bezsilności... Pozdrawiam 🍁

z podobaniem dla wiersza, pozdrawiam :)

Wyczuwam w wierszu lekkie rozgoryczenie i coś na wzór poczucia pustki. Choć może błądzę w interpretacji ale jakoś mocno taki obraz mi wyrasta.
Pozdrówki z podobaniem 🌟👍

Niestety z wiekiem nasza pamięć słabnie.
Żyjemy dopóki pamiętamy, a co później?
Całe nasze życie jest w naszej pamięci.
Bardzo trudny wiersz.
Czytałam wcześniej i zrobił na mnie duże wrażenie.
Znakomicie napisany.
6/5.
Serdecznie pozdrawiam

piękny wiersz, przyjaciółka rozumiem jest bardzo chora ale ma wsparcie także w tobie

Pamięć bywa dobra ale krótka ale to nic w porównaniu z chorobą Alzheimera, której wyleczyć się nie da. Cierpi pacjent i cała rodzina. W mojej rodzinie nie zetknęłam się z tą chorobą i obym nie musiała ale to nie znaczy, że po przeczytaniu wiersza dopadła mnie znieczulica a wręcz przeciwnie. Współczuję tym, którzy borykają się na co dzień z poważną chorobą neurologiczną, często przez laików błędnie kojarzoną z psychiczną.
Serdecznie pozdrawiam, miłego wieczoru, Elu :)
Świetny wiersz 6/5

Mój dzisiejszy dzień odwołał się do Twojego wiersza dwukrotnie. Dowiedziałem się o śmiertelnej chorobie teściowej mojej siostry, której mąż cierpi na demencję. Wiem jak to się objawia bo spędzamy wspólnie święta i znam Bolesława od 2002 roku. Pamiętam jak w piżamie opuścił szpital na wędrówkę po mieście i siostra z mężem go szukali.
Przed chwilą za cholerę nie mogłem sobie przypomnieć imienia pracownika który pracuje w mojej jednostce trzy lata. Stałem przed drugim i mówiłem ,,no ten", a mam niewielu ludzi w załodze:). Zdarzają mi się takie luki pamięci niestety, choć na ten moment bardziej denerwują niż niepokoją. Myślę, że tak zaawansowana utrata pamięci jaka występuje w demencji jest większym dramatem dla tych co żyją z tą osobą. Nasze życie to zapis w naszej pamięci i bez bylibyśmy ciągle czystą kartą.
Są trzy godne polecenia filmy, które fantastycznie oddają realizm utraty pamięci z powodu demencji.
,,Ojciec" z Anthony Hopkinsem
,,Motyl still Alice" z Julianne Moore
oraz fantastyczna rola Javiera Bardema w filmie,,Niewybrane drogi". Szczególnie polecam ten ostatni, w którym chorym ojcem, znanym pisarzem zajmuje się córka.
Świetny wiersz. 6/5*
Spokojnego popołudnia Elu:)

Wiersz zatrzymuje głębokim przesłaniem, refleksją o problemach z pamięcią, potrzebne wersy, pozdrawiam ciepło.
6/5

Świetny wiersz Elu:) wiem o czym piszesz , mam teściową która mnie nie poznaje, umysł płata figle i obumiera za życia. Serdeczności:)

Przeszywający wiersz. Tak bardzo boimy się o jestestwo, o naszą osobowość, jej rozwój - i dopóki umysł działa, tak pewnie i bezdyskusyjnie jesteśmy... A dokąd odchodzimy, gdy przestajemy pamiętać? Gdy myśl przestaje nas określać, chociaż skorupa nas wciąż wyodrębnia? Wiersz mnie zatrzymał bardzo. Pozdrawiam serdecznie.

świetny wiersz i pomysł
ja niemam pamięci do imion
za to mam pamięć do twarzy
Pozdrawiam serdecznie 🦋

Witam Elu , wiersz jest niesamowity . serdecznie pozdrawiam i pozostawiam gwiazdki Irena

Jaka przestrzeń nieoczywistości

Świetnie napisane:)
Pozdrawiam ciepło Poetko :))

Z poetami Mnemnozyna ma trudniej. Bo jest nie tylko odpowiedzialna za pamięć, ale też za wymyślanie słów. Dlatego, nawet jak zapomnisz jakiś drobiazg nie musisz się martwić. Ona i tak Cię nie opuściła.

Natomiast na poważnie - piszesz lekko o poważnym problemie. Widzę to u siebie. Pamiętam np. datę bitwy pod Maratonem (490 r. p.n.e.), czy wzór alkoholu etylowego (C2H5OH), a nie mogę sobie przypomnieć, jak ma na imię córka sąsiada, która codziennie mówi mi dzień dobry, ani co wczoraj jadłem na obiad...

Wiersz jest bardzo ładny i mogę się z nim zidentyfikować! Jakże często mi zdarzają się kłopoty z pamięcią! Na szczęście pamięć można wytrenować. "Ja mam dobrą pamięć, ale krótką". Pozdrawiam cieple!!!

samo życie ...czas nas uczy pokory ... pozdrawiam serdecznie ...

Niezwykle trafnie, empatycznie i poetycko o problemach z pamięcią... Pozdrawiam ciepło 🌞

Chyba nic nie poradzimy na to, że z wiekiem pewne sprawności obniżają swój zasięg.
Czasem im bardziej się człowiek zirytuje tym bardziej nasila te "przypadłości"
Pozdrawiam Elu z podobaniem dla podjętego tematu i wykonania :)

dla mnie tajemniczo ale interesująco i to mi się bardzo podoba że każdy może uszczknąć z wiersza dla siebie coś innego

kłaniam się
wszystkiego dobrego

Tak. Takie stany nie są mi obce. Myślę, że najboleśniejszy jest stan przejściowy, gdy zdajemy sobie sprawę, że z nami coś nie tak. Serdeczności

Obrazowo. Pozdrawiam:)

Gdy pamięć odchodzi- bo czasem tak bywa.
Ale zostaje pamięć serca.
Piękny- zamyśliłam się(muzyka jesienna) Ten czas, ten czas
boli

To chyba najgorsze co może być. Nie pamiętać tego wszystkiego co miało ogromne znaczenie...
Bardzo dobry wiersz, dotykający bardzo ważnej, ludzkiej kwestii...
Pozdrawiam serdecznie Elu :)

Bardzo ciekawie ujęłaś stan niepewności przez zapominanie... Trudno zaledwie z drobinek wspomnień zamazanych mgłą poczuć się pewnie. Pamięć to niezwykle ważna dla życia człowieka funkcja. Tworzy tożsamość, poczucie bezpieczeństwa, zachowuje odruchy...

Kłaniam się Kochana Przyjaciółko i dziękuję za wiersz. Ode mnie 5/6 i pięknego poniedziałku💖💖💖

Z wiekiem pamięć słabnie...wiem coś o tym...
Pozdrawiam serdecznie Eluniu i życzę miłego dzionka

Tego boję się najbardziej: że zapomnę, że pamiętałam.. Może dlatego piszę wiersze? Przepraszam za tę prywatę pod wierszem, ale wzbudził we mnie takie refleksje. Świetny temat i wykonanie :)

...
spójrz w lustro
naucz się siebie na pamięć
nie będziesz
błądzić w snach
będziesz zawsze
dniem dziejszym
...
Pozdrawiam serdecznie
Miłego dnia

ciekawie skonstruowany wiersz... oddaje zagubienie i nieodwracalność... a gdyby tak wziąć go metaforycznie... hmm...

Cała nasza dusza jest w takich okruchach.
Pozdrawiam z*.

Czas mgłą przesłania wspomnienia.
Jednak one w sercu mieszkają i nie zginą.
Ślę moc serdeczności i pogody ducha:)

Gdy odeszła Mnemuzyna, słowa zaczęły znikać, skapując przez sito pamięci jak ledwie uchwytne fragmenty. Zatrzymuję się na tych skrawkach, łapiąc „kogoś”, chwytając wspomnienia, które już się nie składają w całość, jakby zakłopotany śmiech nie mógł ich doszyć. Chemia, która kiedyś trzymała to wszystko razem, rozpłynęła się, a ja pozostaję tylko w okruchach, które kiedyś były moją wierną towarzyszką.
Bardzo często pamięć staje się tylko cieniem, a my próbujemy ułożyć z niego coś, co już nie wróci.