Ziemia obiecana,
bez trawy,
drzew w sadzie,
kwiatów na łące.

Kraina pustynna,
śniegiem pokryta,
nie do życia
dla człowieka z cywilizacji.

Tylko bezsensowny marsz,
nawet nie wiadomo, dokąd.

Wygnani, lecz nie do raju,
lecz do piekła, gdzie mróz ostry,
ręce i stopy niewyczuwalne.

Obcowanie z samotnością
pośród głuszy—
już nie wystarcza sił na wędrówkę,
bo ileż można iść w nieznane?

Zbyt wielu pozostało
na wieczność w lodowej otchłani,
śmierć niegodna moich przyjaciół.

Czy ktoś jeszcze pamięta
tych zwykłych ludzi?
Zna choć jedno imię,
skąd pochodzą,
że po prostu istnieli?

Jestem nadal wśród żywych,
a czuję, jakby już dawno
byli umarli i pogrzebani.

Liczy się tylko przetrwanie,
powrót do domu,
gdzie czeka żona,
stęsknione dzieci,
ciepła kołderka.

Będziesz się cieszył
jak szaleniec,
gdy zobaczysz ogród
za drewnianym płotem
i zapłaczesz gorzkimi łzami,
bo znów jesteś
na ziemi ojczystej.