Elu, świetny wiersz napisałaś. Naprawdę. Intuicyjnie jak widzę w komentarzach wszyscy pobiegli w kierunku relacji międzyludzkich. Prawdopodobnie taki był Twój zamysł i prawdopodobnie też adekwatny. Pozostanę w swojej wypowiedzi w tym klimacie rodzinnym ale nieco w innej scenerii niż codzienny albo niedzielny obiad. Powiem o stole przy którym siadamy dość niechętnie i jak sądzę – każdy z nas by powiedział, że dobrze, że nieczęsto przy nim siadamy.
Widzę w Twoim wierszu Elu opis śmierci. To by była pierwsza strofa. Chłód nam się właśnie ze śmiercią chyba kojarzy.
Druga strofa to już obraz, relacja z chwili, gdy bliscy stoją przy trumnie zmarłego. Płatek śniegu, który spada na obrus, to mogłaby być łza, która w locie na odcinku oko - katafalk marznie i zamienia się właśnie w śnieg. Niby czysty, niby nieidentyczny z innymi, niby piękny płatek śniegu, a jednak szybko się roztopi spadłszy na obrus. Oddechy i esy floresy to mogłyby być słowa żyjących o tym zmarłym. Też marzną. Dlaczego? A ile my o tym człowieku wiedzieliśmy? Ile potrafiliśmy zrozumieć jego wewnętrznych walk i prób życia w zgodzie z sobą i Bogiem? Te słowa żyjących fruwają, marzną i stapiaja się z bielą obrusa. Zostaną z nim wyprane i zapomniane już za chwilę. Ile pamiętamy z tych słów, które wypowiada się na cmentarzach? Ile szczerych kondolencji zapamiętujemy?
Trzecia strofa byłaby połączeniem światów: żyjącego i wiecznego. Taka stypa mała. Na stypach zwykle niby jest serdeczną atmosfera, bo sama rodzina prawie, a jednak odczuwa się tę inność sytuacji, ten specyficzny dystans i chłód. Nie wypada się śmiać... Przynajmniej w naszej polskości marnej. Ciepełko kaloryferów, herbata gorąca, placuszek, wszyscy przy stole, bo tak przecież spotyka się rodzina... "A tu taki chłód" – napisała Autorka. Taki chłód, bo to jest ta pustka zmarłego. Taki chłód, który powinien nas zastanawiać nad sensownością dupereli życiowych, a nie skłaniać do składania ofiar z pustych, chwilowych łez. Oto właśnie sednk mojej wypowiedzi. Te łzy jak płatki śniegu, stół, obrus – to jak ofiarą składana na ołtarzu. Żegnamy zmarłego, ale co my właściwie na tym Ołtarzu wdzięczności za życie składamy? Puste słowa? A może warto tam swoje serce położyć. Może warto swoje trudy codzienne.
"Tak, Panie, jest bardzo ciężko, ale dzięki Twojrj łasce pójdę dalej..." Jegi nie trzeba oszukiwać, On i tak wie wszystko.

Piękny wiersz Elu! Jak zwykle zresztą u Ciebie 😊 hej ho! 🙋🏻😃

I nieprzyjemny chłód można ogrzać gorącym sercem ,tak niewiele trzeba...

Zawsze trafiasz z przekazem 👍 Dużo ciepła z mojego serca Eluś 🙂♥️🤗⭐✨🙂

O tak, chłód za oknem już czuć bardzo wyraźnie, a dziś u mnie znów przyproszyl śnieg.
Pozdrawiam serdecznie :)

Dwuznaczność grudniowej gorączki. Czy rozpędzony pociąg bezdusznych zakupoholików i tej tuby reklamowej nie zagłusza tego, co jest najważniejsze. Za chwilę zamkniemy się przy stole i bielą podzielimy samotność. tam chłód, a tutaj też chłodno.

Serdeczności

Indywidualne płatki tworzą puchowy kobierzec, odzwierciedlając ogrom ludzkości i ich białych nici losy można by spostrzec. Pozdrawiam

Od chłodu zewnętrznego mogą nas ochronić ciepłe kurtki , czapki i rękawice . Uczuciowy chłód jest bardziej odczuwalny i nie wystraczy go okryć ciepłym kocem .
Świetnie opisany chłód samotności we dwoje .

Na przekór wszelkim chłodom, pozdrawiam ciepło ;-))

Samotność we dwoje.
Smutna liryka Elu.

kiedy się wśród przyjaciół
chłód czasami wkradnie
nie smakuje im placek
choć wygląda ładnie

gdy się orkan przewali
i nadejdą chłody
szczere ciepłe uczucia
stopią lodu kłody

Pozdrawiam serdecznie i ciepło. 🌹

Życzę ocieplenia, a nawet ciepła.
Pozdrawiam,
Miłego dnia

są takie domu ... w których jest tak jak piszesz ...

Myślę Elu że skoro jest placek drożdżowy i herbata to chłód nie taki straszny.
Super wiersz.
Pozdrowionka.

Na zewnątrz zimno, przy stole chłód. Nie o takich świętach marzymy, ale te chwile spędzone razem przy stole wigilijnym mają swoistą magię.
Ciepłych chwil!

Niestety często spotykane. Niby wszyscy przy stole ale jakoś zimno. Nie ma radości, nie ma rodzinności. Nie ma rozmów wesołych. Wszystko wymuszone. Ale jest - bo tak trzeba. Przykre są takie sytuacje kiedy rodzina się nie dogaduje. Ładnie to ujęłaś Elu. Bardzo ważny temat podjęłaś.
Pozdrawiam ciepło :)

Bardzo ciekawie o relacjach międzyludzkich, rodzinnych... ? Nie wiem, ale skoro wieje chłodem nad stołem, zwyczajowo jednoczącym członków mikrospołeczności, to chyba nie jest zbyt dobrze.

Ostatnio wyłapuję różne "smaczki" w wierszach. Dziś zabieram sobie ten - "Po linii kręgosłupa wdrapują się mrówki szeregiem żołnierskiej muszruty".

Super temat...
pozdrowienia,

Cieszmy się chwilą. Tym chłodem, dreszczem, zapachem, swoją obecnością...
Przyjedzie czas, że nic nie będziemy czuć...
Piękny wiersz, taki "z zapachem"🙂
Pozdrawiam cieplutko 😉

Powiało chłodem bynajmniej nie tym, który niesie zima. Pięknie zestawiłaś chłód jaki daje natura z tym który ,,wieje" od człowieka przy wspólnym stole...Pozostaje walnąć pięścią w stół i pocieszyć się plackiem drożdżowym z herbatą w samotności, może zrozumie;)
Miłego dnia Elu;)

Piękną atmosferę tworzy ten tekst, aż chciałoby się zasiąść do tego stołu. Pozdrawiam serdecznie:) Nieuczesana

Wanilia, gorąca herbata i duszna atmosfera parzących grzejników, a oddechy rzeźbią gwiezdno- mroźny wzór, obrus pokrywa się śnieżnymi płatkami... Daj Boże, by nie był to świąteczny stół...!
Świetnie "zagrałaś" kontrastem.
Pozdrawiam, z podziwem.