Listopad, płaczek wtórował mi późnymi wieczorami w szlochaniu; ja do poduszki i cichutko, on dudnił o blaszany parapet ciężkimi kroplami. Drzewa czarniały obdzierane bezdusznie wiatrem, ja z coraz mniejszą nadzieją na lepsze jutro. Sytuacja nie była prosta. Zostałam sama po śmierci męża. Zapił się tchórz, ale nie był w sumie zły, raczej poddał się za szybko. Za to pozostawiał mi trójkę dzieci, przeciętne mieszkanie i długi. Na co dzień nie było zmiłuj, moja trójca dawała „czadu” na każdym kroku. A odkąd nastała era COVID-u, to już totalna porażka.

Zosia podlotek, 15 lat i zamiłowanie do prac plastycznych, Janek 12 lat czysty tajfun w sile psucia czego się tylko dotknął, a zawsze wszystko robił niechcący, i w końcu Maciuś, mój słodki tłuścioszek 8 lat i astma po mężu. W domu wariatkowo. Biegam między dwoma pokojami, bo mam dwa tygodnie zaległego urlopu. Jedno przy laptopie (Janek), zamiast się uczyć bezczelnie gra, Zośka dyskutuje przez komórkę (stać mnie tylko na jeden komputer), a Maciek próbuje złapać łącze przez tablet. W szkołach niby były laptopy dla potrzebujących, ale pięć sztuk i dostały je dzieci z wiosek. Muszę iść i zawiązać nową umowę na szybszy internet. Nie mam pieniędzy, ale nie mam od dawna. Już się przyzwyczaiłam, dzieci nie. Mają swoje potrzeby, które spycham na dół listy, w końcu musimy coś jeść.

W wolnej chwili, a jest ich naprawdę niewiele, siedzę i patrzę w okno. Buja się spora wierzba, i witkami smaga okno. Zaciemnia moją klitkę, ale to jedyne sześć metrów kwadratowych, żeby z ołówkiem w ręku wszystko logistycznie zaplanować przynajmniej na tydzień z wyprzedzeniem. Zwłaszcza produkty potrzebne na obiady. Chłopacy ciągle proszą o mięso, a ja kalkuluję jak tu ugotować dużo zupy, sytej i taniej. Najgorsza jest zima, chłopcy rosną jak na drożdżach i ciągle musimy kupować nowe kurtki, buty, spodnie. Czasami idę do „lumpa” i uda mi się coś przemycić do ich garderoby, ale wymaga to karkołomnych wyczynów, bo chcą być podobni do rówieśników. A rachunki same się nie płacą. Taka szara codzienność.

W pracy padam po ośmiu godzinach, kasjerka w markecie to wbrew pozorom prawdziwa harówka. Do tego moja kierowniczka Regina z nieznanych mi powodów zionie do mnie czystą nienawiścią. Każdą wolną chwilę wspaniale mi zapełnia przyjmowaniem towaru, albo układaniem na półkach. Od dawna nie mam energii, by się stawiać, dzieciaki wystarczająco dają mi w kość.

Jutro dzień prania, zmiany pościeli i zakupy na trzy dni. Zosię zabieram ze sobą do sklepu, żeby w razie mojej niemocy dała sobie radę. Janek odkurza, Maciek ma w obowiązkach wyrzucanie śmieci. Cokolwiek zrobią najpierw pół godziny się kłócą między sobą. Jak ich słucham, czasami myślę, że po prostu zwariuję. Tak oto rodzina Kloneckich, (niepełna) żyje sobie w niewielkim miasteczku, jakich wiele w Polsce. Wieczne troski i taniec na linie, żeby związać koniec z końcem.

Niedługo grudzień i każde z nich wystrzeli swoimi marzeniami co do prezentów, a ja? Jeszcze sama nie wiem co zrobię. Nie mogę im powiedzieć wprost, że na nic nas nie stać. A substytuty? Te mogę wcisnąć Maćkowi, starsi znają się na rzeczy i już tak lekko nie jest. Zosia marzy o pastelach i płótnie, Janek chciałby PSP, cena zwala mnie z nóg.
No to siedzę i myślę skąd mam brać środki na normalne potrzeby, na hobby dzieci, które nie jest jakieś wyjątkowo kosztowne. A tu lodówka się psuje, przestaje chłodzić, łzy na samą myśl już mi lecą. TV nie oglądam, bo szlag mnie trafia od tych głupot wszelkiej maści. I te kretyńskie, (prosto z sufitu) reklamy. Lewandowska z zegarkiem za 8 tysięcy…Uśmiech na prawo i lewo. Ja mam od Roberta za 150 złotych na 15 rocznicę ślubu, chucham i dmucham na niego.

Jutro minie dokładnie rok jak zmarł. Muszę kupić znicze, no to nie będzie ciastek do kawy.

*
Około dziesiątej udało mi się zebrać całą trójkę w garść i „szesnastką” pod dziesięciu minutach staliśmy na Cmentarzu Komunalnym przy Malborskiej. Każde wybierało znicz od siebie, Zośka wybrała duży i pstrokaty za 12 zł, jakoś przełknęłam, bo wstyd mi było ją ganić. Wybór chłopców był znośny. Kupiłam cięte chryzantemy i idziemy. W międzyczasie Zosia kąśliwie wymienia zdania z Jaśkiem. Nie reaguję.
Stanęliśmy jak cztery życiowe sieroty nad grobem Roberta. Gdybym mogła sama wykopałabym go na wierzch i kazała się zająć dziećmi, albo lepiej, mogłabym się zapaść do jego dołu i zamienić się z nim. Ale cóż, mój los inaczej napisany.

- Mamo? A gdzie tak naprawdę jest tata? – zapytał Maciuś.

- Jak to gdzie? Tyle razy Ci mówiłam, że w niebie. Widzisz ten kawałek nieba nad pomnikiem taty? Zrób paluszkiem kwadrat, teraz pokaż paluszkiem środek kwadratu. Dokładnie. Tam jest dusza twojego taty. Zawsze jak spojrzysz w to miejsce, to tata ma tam nowy domek i jest szczęśliwy. – Wytłumaczyłam najlepiej jak potrafiłam.

- A mówiłaś jak tata żył, że usmaży się w piekle!? – Maciek drążył.

- Tylko tak się z nim droczyłam. Wszyscy po śmierci idziemy do nieba, i tam kiedyś się spotkamy… - Irytowały mnie czasami nieustające pytania Maćka.

- Mamo… ale jak tylu ludzi umiera, to przecież od dawna w niebie nie ma już miejsca. Pewnie jest strasznie ciasno, jak u ciebie w pokoju… - Maciek dalej filozofuje.

- Dziecko, Bóg ma dla każdego przygotowane jego własne miejsce – resztą sił odpowiadam.

- Mamo, a jak leci samolot, to może zahacza o dużo dusz i dlatego czasami są lotnicze katastrofy? – Maluch nie poddaje się i nawet na cmentarzu daje mi popalić.

- Maciek, zapal znicz i natychmiast pomódl się za tatę. Porozmawiamy w domu? OK?

- Ale tylko jeszcze jedno mam pytanie, a jak Bóg poznaje dusze? Jak nie ma ciała? I skąd wie, że tata, to tata? – Spojrzał na mnie błagalnie.

- Zamknij się w końcu. – Skarciła go naburmuszona Zosia.

Janek mieszał tylko butem w mokrej glinie i patrzył na okazałe grobowce wokół.

- Mamo, a po co dla dusz buduje się takie wielkie grobowce? – zapytał Janek. – Pomyślałam, że za chwilę po prostu się rozpłaczę.