– Wychodzę – oznajmił krótko.

– Poczekaj, daj mi chwilę – powiedziała lekko zirytowana jego oschłym, pretensjonalnym tonem.

– Ty zostajesz. Nawet nie dyskutuj. Wrócę, jak będzie po sprawie.

– Jaja sobie robisz? – nawet nie siliła się, by ukryć rosnące w niej wzburzenie.

– To rozkaz. Nie zachowuj się jak rozkapryszony bachor.

– Kto tu jest bachorem, bydlaku!

Nie słyszał przekleństw, które rzucała w jego stronę, coraz bardziej rozwścieczona. Po prostu zamknął drzwi. Nie odwrócił nawet głowy. Słyszała odgłos żołnierskich butów, z każdą chwilą cichszy.

Zrzuciła z siebie kołdrę. Stała przez moment nie bardzo wiedząc, jak rozegrać kolejną bitwę w ich odwiecznej wojnie. Jeszcze tego pożałujesz, zobaczysz na co mnie stać – pomyślała zuchwale, dokładnie wtedy, gdy na horyzoncie pojawił się zarys przebiegłego planu zemsty.

Ubrała ulubioną koszulkę z logo Nirvany i czarne obcisłe dżinsy. Wyglądała obłędnie. Strój podkreślał wysportowane ciało i eksponował to, co zawsze przykuwało wzrok facetów w jej zniewalająco kształtnej sylwetce. No dobra, na początek wystarczy. Wychodząc, zabrała leżącą na stole broń i dodatkową amunicję. Gdy zbliżała się do drzwi, zaklęła siarczyście. Brawo, Mayumi, agentka z ciebie od stu zmutowanych zębiaków. Świetnie przygotowana a zapomina o pancerzu – strofowała siebie. Wróciła do sypialni. W otwartej szufladzie znalazła pastylkę, odbezpieczyła zawór i połknęła.

– Do dwóch razy sztuka – powiedziała na głos w sposób, jakby oczekiwała skądś zachęty. Cisza uderzyła w uszy głośniej niż się tego spodziewała. Kopniakiem otworzyła drzwi i ruszyła za śladem butów, których jeszcze nie rozwiał hulający po pustkowiu wiatr.

Okolica nie napawała optymizmem. Bure połacie ziemi, kępy suchych traw i zimny las stalowych szubienic, ożywianych martwym tańcem wisielców. Nawet zachodzące słońce zamiast przyjaznej czerwieni dziś przybrało rdzawy, brudny odcień. Smród od razu wdarł się w nozdrza, wzbudzając odruch wymiotny. Maska jednak szybko przefiltrowała powietrze i po chwili mogła oddychać swobodnie.

– Nigdy się do tego nie przyzwyczaję – mruknęła pod nosem. Nawiasem mówiąc, ciekawe ile kosztuje dom w tej romantycznej okolicy – przemknęło jak cień w jej głowie.

Nagle usłyszała dziwny odgłos. Sprężyła się i nasłuchiwała w bezruchu. Minęło może kilka sekund, a zza zakrętu wybiegł truchłojad. Wielka, ohydna maszkara przypominająca hybrydę człowieka, hieny i czegoś, czego nigdy nie umiała rozpoznać. Z pyska zwisały mu strzępy przegniłego mięsa, a w oczach paliła się niezmordowana chęć zabijania. Nie miała czasu, bestia zbliżała się do niej coraz szybciej. Może być ich więcej, przecież to zwierzęta stadne – trzeźwo analizowała sytuację. Błyskawicznie otworzyła ogień i wściekły truchłojad padł tuż pod jej stopami. Na całe szczęście ten osobnik okazał się samotnikiem. Nie dostrzegła wokół żadnych oznak życia.

– Hasta la vista, babe! – krzyknęła z wyrazem triumfu i ulgi. Ruszyła dalej, dziękując w duchu Yumie, że tak dobrze przygotował ją do walki. On upierał się, że musi odbyć szkolenie, choć ona trwała przy swoim jak głupia koza. Teraz już wiedziała, że miał rację. Yuma, jej Yuma… Dowódca, przyjaciel, mężczyzna, którego kochała nie przyznając się do tego. Poznali się dwa lata temu. Byli ze sobą od stu czterdziestych dziewiątych urodzin Yumy. Wtedy kupiła mu te żołnierskie buty, w których znikające ślady teraz się tępo wpatrywała.

Ruszyła przed siebie. Wiedziała, że jeśli jeszcze trochę zamarudzi, nie znajdzie drogi, ani do kwatery głównej, ani do domu. Wiatr i noc czyniły z okolicy jedną bezkształtną masę.

Po jakimś czasie jej oczom ukazał się bunkier. Odetchnęła z ulgą. To kwatera główna. Dotarła do celu. Teraz mogła zrealizować swój plan. Zapłacisz mi za to Yuma, zapłacisz. Miejsce nie przypominało centrum dowodzenia. Stare, odrapane budynki, sterta śmieci. Przynajmniej nie było szubienic. Okazałe królestwo degeneratów. Tak nazywali się ci, którzy ośmielili się sprzeciwić tyrani króla Sza, samozwańczego pokraki ogarniętego żądzą władzy. Każdy kto myślał inaczej lądował jako pokarm dla truchłojadów. Degeneraci myśleli inaczej i co gorsza nie bali się o tym mówić. Byli głosem uciskanej garstki ludzkości, która przeżyła nuklearny wybuch, a teraz dziesiątkowana przez absurdalne prawa uzurpatora, dogorywała rozżalona i wściekała zarazem.

Podeszła bliżej. Wiedziała, że kwestią sekund jest zlokalizowanie jej obecności. Nie myliła się. Nim zdążyła odwrócić wzrok, stał przy niej Szpon. Tępy ochroniarz o budowie i manierach goryla. W jej kształtnej piersi odciskała się lufa miotacza ognia, a pożądliwy wzrok penetrował każdy kawałek jej ciała.

– Co tu robisz, do cholery? – wybełkotał śliniąc się.

– Oglądam gwiazdy, z tej perspektywy wydają się jaśniejsze – zażartowała, widząc jednak dezorientację w oczach Szpona i wzrastający w nim gniew, charakterystyczny dla osób, które w sytuacjach kłopotliwych reagują w najprostszy znany im sposób, dodała szybko.

– Ja do Yumy.

– Zajęty jest. Poza tym nie spodziewa się gości. Kręcisz, łajzo!

Nim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć poczuła ból wykręcanej ręki i zimną stal drzwi na swoim policzku. Krzyknęła. Szpon bez skrępowania chwycił Mayumi za włosy i ciągnął w głąb bunkra. Próbowała się uwolnić lub przynajmniej stawić opór. Bezskutecznie. Szpon był doskonały w swoim fachu. Niemniej jej krzyk zwabił gapiów. Ci rozpoznali ją. Donieśli Yumie. Kiedy byli już blisko lochu, przyszedł. Widać było wzburzenie w jego chaotycznym kroku.

– Co Ty wyprawiasz, Mayumi? Mówiłem wyraźnie…

– Mówiłeś i owszem – próbowała odzyskać oddech – ale wiesz, że ja nikogo słuchać nie będę. Robię to, co uważam za słuszne. Zdziwiony?

– Szpon, zabierz ją do lochu, tylko delikatniej – Yuma wydał rozkaz dziwnie chłodnym głosem. Gdy ich spojrzenia się spotkały, Mayumi zauważyła coś innego w jego oczach. Tego nigdy wcześniej nie widziała. Nie spodziewała się tego zobaczyć.