Dziś Grażyna wraz z Januszem

Na ślub brata swego rusza.

Choć to przecież nie wypada,

Białą suknię żwawo wkłada.


Janusz w swetrze szaroburym

Żółtej kurtce (nie ze skóry)

I w skarpetkach białych idzie,

Brudnych butów się nie wstydzi.


Po katedrze średniowiecznej

(Niech drżą mury te odwieczne)

Z aparatem biega żwawo

Trochę w lewo, trochę w prawo.


Zosia, Zenek oraz Maja

W głównej nawie w berka grają,

A Ambroży - pod witrażem

Coś pisakiem żwawo maże.


Zaś Grażyna, z Michaliną,

Choć sąsiadka nie rodzina,

Ploty, plotki i ploteczki

Rozsypują – niczym z beczki.


Już przysięgę składa Michał,

Janusz teatralnie wzdycha,

A Grażyna (losie nędzny!)

Z Martą obgaduje księdza.


I przysięgę Hanna składa,

Ze wzruszenia całkiem blada,

Raptem Zosia oraz Maja

Taniec dziki zaczynają.


Za to Zenek i Ambroży

(Gdzie ty jesteś, gniewie Boży?)

Siorbiąc głośno, dla ochłody

Gazowaną piją wodę.


Oniemiały siwe panie,

Gdy rozległo się bekanie

Echem razy nazbyt wiele

Pomnożone – po kościele.


Po mszy, pod sklepieniem tęczy,

Janusz pudło wielkie wręcza,

A w nim, mówiąc między nami,

Tylko kartka z życzeniami.


Można pisać jeszcze długo

Atramentu czarną strugą,

Co ci duzi oraz mali

Na weselu wyprawiali.


Skwituję to z oburzeniem

Gazetowym tym stwierdzeniem

Że policji trzy jednostki

Przyjechały z Zawichostu.



A ponadto (o mój Boże)

Gdy w ruch poszły ostre noże,

Szpital przyjął Martę, Halę

Oraz mężczyzn – cztery sale.


Takim gościom ważne słowa

Dedykował pan z Krakowa.

Słów tych mądrych jest niewiele:

Trza być w butach na weselu…