X
Dosyt
wolny
2020-09-28 03:12
Łapię motyle
w przeręblach czasu
spotykam się z Bogiem
w sobie
patrzymy na siebie
bez równości
myślimy tak samo
więc po co nam słowa
zwierciadła
już dawno rozbite
zaniedbany ten świat
wieczorami łuna przypomina
w pełni kwiat
Od niechcenia otwieram okna
bo czuję że robi mi się niedobrze
tak więc tym razem dostaję
z gramatyki trzy minus
to co zwróciłem koledze
który stał na schodach
i się uśmiechał jakby mnie znał
albo nic się nie stało
a to jest czysta abstrakcja
Choć przecież motyle łapię dalej
o poręcze zaczepiam
się
skacząc w inny wymiar
istnienia pod pozorem chwili
którą momentalnie chcę uchwycić
i mieć spokój święty spokój
na zawsze jakiś tam czas
Reszta jest znużona
chce spać spać ile można
a tego nikt nie wie
i Bóg na pewno potakuje
więc wystarczy już tego
dość
w przeręblach czasu
spotykam się z Bogiem
w sobie
patrzymy na siebie
bez równości
myślimy tak samo
więc po co nam słowa
zwierciadła
już dawno rozbite
zaniedbany ten świat
wieczorami łuna przypomina
w pełni kwiat
Od niechcenia otwieram okna
bo czuję że robi mi się niedobrze
tak więc tym razem dostaję
z gramatyki trzy minus
to co zwróciłem koledze
który stał na schodach
i się uśmiechał jakby mnie znał
albo nic się nie stało
a to jest czysta abstrakcja
Choć przecież motyle łapię dalej
o poręcze zaczepiam
się
skacząc w inny wymiar
istnienia pod pozorem chwili
którą momentalnie chcę uchwycić
i mieć spokój święty spokój
na zawsze jakiś tam czas
Reszta jest znużona
chce spać spać ile można
a tego nikt nie wie
i Bóg na pewno potakuje
więc wystarczy już tego
dość
2011
Ocena wiersza
Wiersz nie został jeszcze oceniony.
Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.
Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.
Komentarze
Kolor wiersza: zielony
Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.
Kornel Passer
2020-09-29
Bardzo ciekawe skoki myślowe przeplecione przez zaskakujące obrazy. Wiem, że nieładnie jest dzielić wiersz na kawałki, ale zachwyciła mnie zwłaszcza pierwsza strofa. Myślę, że to na zasadzie powinowactwa, w tym sensie, że czuję, iż mógłbym sam te konkretne słowa w tej kolejności postawić, by zaczepić się o Twoją wizję. W drugiej strofie wiersz częściowo wchodzi w sferę konkretnej materialnej rzeczywistości (okno, kolega, schody) więc siłą rzeczy samoistnie pojawiają się pytania typu "co się wydarzyło"? I już nie jest tak łatwo Widzę , że wiersz stary ale znakomity.
Inne wiersze z tej samej kategorii
Inne wiersze tego autora
Pokaż mniej
x
Polityka plików cookies
Nasza strona korzysta z plików cookies. Używamy ich w celu poprawy jakości świadczonych przez nas usług. Jeżeli nie wyrażasz na to zgody, możesz zmienić ustawienia swojej przeglądarki. Więcej informacji na temat wykorzystywanych przez nas informacji zapisywanych w plikach cookies znajdziesz w polityce plików cookies. Czytaj więcej.
Klauzula Informacyjna
Szanowni Użytkownicy
Od 25 maja 2018 roku w Unii Europejskiej obowiązuje nowa regulacja dotycząca ochrony danych osobowych – RODO, czyli Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych).
W praktyce Internauci otrzymują większą kontrolę nad swoimi danymi osobowymi.
O tym kto jest Administratorem Państwa danych osobowych, jak je przetwarzamy oraz chronimy można przeczytać klikając link umieszczony w dolnej części komunikatu lub po zamknięciu okienka link "Polityka Prywatności" widoczny zawsze na dole strony.
Dokument Polityka Prywatności stanowi integralny załącznik do Regulaminu.
Czytaj treść polityki prywatności