Próbuję odgadnąć co będzie dalej. Może nawet nie odgadnąć, a ustalić. Bo, że coś będzie, to oczywiste. Wiem dobrze, że nawet kiedy całkowicie znieruchomieję w przestrzeni, tak bym to ja się nie wydarzał (z drugiej strony, może znieruchomienie, to też jakieś wydarzenie), czas złapie mnie za gardło i powlecze w kierunku końca świata. Nigdy w drugą stronę. Próbuję nakreślić w powietrzu (kartka ma tylko dwa wymiary) jakiś dalszy ciąg, ale co chwilę wychodzę poza linie. Gdyby tylko nie było tu tych wszystkich kratek. Kropek do łączenia. Pól do zakolorowania. Rebusów do odgadnięcia. Krzyżówek i równań do rozwiązania. Objętości i powierzchni do obliczenia. Pierwiastków do wyciągnięcia i ułamków, którym trzeba odnaleźć wspólny mianownik. Z sentymentem wspominam swój pierwszy zeszyt do geometrii. Nietknięty. Biały jak śnieg, który potem systematycznie zapęłniałem wiedzą o wszechświecie. Długo o nim nie myślałem. O przyrządach do kreślenia figur i tablicach ze wzorami. Przez lata utwardzałem swoje ręce w stali, drewnie, ziemi i wodzie. Tekturowałem je. Zdrewniałem. Zbetonowałem. Wytwarzałem w nich ogromną siłę, która pozwoliłaby mi wyrwać palcami zęby mądrości i zakopać jak najgłębiej tak, by Wróżka Zębuszka zdechła z wycieńczenia próbując do nich dotrzeć. Świat wynagrodził mnie za ten heroizm obojętnością i pogardą. Widzę je nawet bez okularów, jak przyssane do skóry w okolicy serca, wysysają krew, dobroć i wrażliwość. Trochę się boją tabletek. Kiedyś uciekały na ich widok, teraz tylko podkulają ogonki i warczą. I ssają, ssają, ssają. Coś mi się wydaje, że będzie tak już zawsze.