Proszę cię. Nie poganiaj moich myśli. Niech leniwieją w wiosennym słońcu. Niech wygrzewają się wzorem krokodyli, pokazując całemu światu straszne zębiska, sugerując, by nie podchodzić za blisko. Nie zadawaj pytań, bo to nudne. Pozwól odpowiadać mi na te niezadane. Wtedy kiedy chcę i jak chcę. Inaczej zamilknę. Umrę na te kilka godzin, kiedy jesteś tuż, podosząc martwy od czasu do czasu głowę, by zdmuchnąć śmierdzące płomyki zniczy zatruwające pobliską metafizykę.
Wyjdę z trumny nocą i uwalę się w pielesze, tak ciężki, że zapadnę się po piwnice piekieł, znajdując oparcie dopiero na symetrycznym odbiciu niebieskiego sklepienia, a diabły będą śpiewać mi do snu. Nie da się jednak zasnąć, przy takim okropnym wyciu. Trzeba wstać, wziąć batog i rozgonić to całe całe towarzystwo.
To najlepszy moment, by uwolnić myśli. Niech galopują, jak westernowe mustangi. Wzlatują, jak spłoszone stado gołębi, mknąc do azylu gołębnika, gdzie w korytkach czeka na nie lęk, którego mogą nażreć się i opić bez opamiętania.
Wtedy przyjdź do mnie. Obejmij delikatnie i powiedz swoje irytujące "Jestem tu i cię kocham". Tego właśnie potrzebuję. To mnie uratuje. Proszę.