Zawsze myślałem, że nie ulegnę. Nie będę jak ta banda fircyków w krawatach wyprowadzał się z rana na smyczy do pracy. Robię to dobrowolnie już kilka lat. Nawet nieźle aportuję, na pewno nie aż tak, jak co niektóre rude kocice w lakierowanych szpilkach. Od czasu do czasu szef rzuci premię na kawałek jagnięciny. I co z tego? Tak się napatrzyłem na te białe rączki w masarniach, że nie ruszę już mięsa, choćbym miał wpieprzać do końca życia kotlety sojowe.

Ja, człowiek z wilczą duszą uwięziony za biurkiem. O ironio! Siedzę osiem godzin, aż w kręgosłupie trzaska, za to dwa łokcie tenisisty niczym Novak Djoković, chociaż w dłoniach nie trzymałem nigdy rakiety. Z czasem doszła cieśnia nadgarstka i do kompletu rwa barkowa, po krótkich negocjacjach wziąłem jak swoją.

Swego czasu marzyły mi się dalekie wędrówki, być wiecznie na łonie natury… Spokój, harmonia i cała ta reszta. Wyszło jak zawsze. Martyna głaskała mnie pod włos tak wytrwale, że nie wiadomo kiedy na palcu znalazłem obrączkę, na znak że będzie tak w kółko i aż do śmierci. Trzeba było szybko zadbać o stały dochód, trafiłem tutaj, z początku miał być rok, żeby się poduczyć, dzisiaj mija 15 lat. Wypalenie zawodowe starło mnie na proch, ale jakoś co rusz się odradzam w księgach podatkowych.

I tak nieraz myślę sobie, kiedy i kto ukradł mi tyle życia? To co odłożyliśmy na czarną godzinę wydamy na leki, coś tam zawsze dorzuci się dzieciakom. Raz do roku krótki wyjazd i hajda od nowa. Jak mój kumpel Maciek przeszedł w końcu na emeryturę, to trzy miesiące później odwiedzałem go na cmentarzu, bo wylewu dostał z tęsknoty za porannym wstawaniem.

Przyglądam się moim dłoniom, zadbane paznokcie, w miarę gładka skóra, ani śladu po wilczych pazurach, brak odcisków po skałkowych wspinaczkach… Włosów szczeciną nie nazwę, raczej zostały jakieś pióra i generalnie postawa dwunożna. Życiorys w milionach egzemplarzy rozdany z kserokopiarki, przyjąłem.

A wszystko przez jedno imię – Martyna.