Stawiasz się twarzą w twarz z tym, co się rozsypało, jak domek z kart i już nie ma „nas”, zostało tylko „on” i „ja”. Pragniesz jednego ostatniego pocałunku i fizycznego złączenia, choć wiesz, że duchowa część dawno uleciała.
Można i tak: pójść na jedną noc, przytulić go i zamknąć drzwi, ale serca to nie sklei, więc lepiej sobie samej nie kłamać.
6/5
P.S. Masz w tym wierszu wyraźne etapy: poznanie, rozpad, tęsknota, fizyczność, refleksja o miłości.
Dzięki podziałowi na strofy zyska na czytelności i wyrazie. Np. tak:

Poznałam Mężczyznę uroczego,
z usposobienia idealnie do mnie pasującego.
Lecz coś poszło nie tak,
wszystko się rozsypało
jak domek z kart.

Nie ma już Nas.
Jest tylko On i Ja,
i dzieli nas więcej, niż łączyć zaczęło.
Coś mi umknęło,
ale co – jeszcze nie wiem.
Może się dowiem, a może nie.

Nie chcę dziś myśleć o tym, o nie.
Chcę jeszcze raz, po raz ostatni,
przytulić Go, całować jak po wieloletniej rozłące,
połączyć swe ciała, choć one nigdy
razem nie były.

I tylko fizyczność nam pozostała,
bo cała ta duchowa otoczka
gdzieś ulotniła się jak deszczyk z małego obłoczka.

Koniec miłości – czas wracać do rzeczywistości
i być z kimś z rozsądku, bo tak przecież trzeba.

Prawdziwa miłość to puste hasło,
nic nieznaczące… a tylu ludzi dla tego hasła
straciło życie i tracić będzie,
bo kim będziemy bez miłosnych uniesień,
bez marzeń i słów tak wielkich jak:

Kocham Cię.
Uwielbiam.
Ubóstwiam.
Żyć bez Ciebie nie mogę.
Przyjdź do mnie
na noc jedną,
bo bez Ciebie
ŻYĆ NIE MOGĘ!