I się wnosi, i zanosi
Podstawiona noga, o nic nie prosi

Ciekawy wiersz z fajnym porównaniem

Pozdrawiam miło,
M.

Pięknie pokazałaś kobiecy świat, pełen bieli, czerni i szarości, pełen poświęceń, wyborów mniejszego zła, walki do końca o dom i rodzinę...
Pozdrawiam

🌹

jak wizja po zasypianiu nad książkami bez wsparcia energetyków
a do tego jeszcze dochodzi niski poziom hormonu stresu

No cóż, kobiety w Biblii, to często osoby o "podwójnym standardzie moralnym", dla których cel uświęca środki. Taka jest nasza ludzka słabość i grzeszność...A Twój wiersz bardzo poruszający, wzbudził we mnie niepokój, drżenie...Kiedyś też napisałam wiersz o Samarytance, ta scena spotkania jest bardzo nośna w znaczenia. A w ogóle wiersz przepięknie napisany, świetne wersy i strofy, a szczególnie pierwsza! Pozdrawiam ciepło:)

Reniu, wkurza mnie ten Twój wiersz. Wściekam się, irytuję i frustruję. 😊 Bo on jest taki trudny w odczycie. 🙃😊 Pobudził we mnie jakieś tam uczucia i wzburzenia, co znaczy, że dotyka. Natomiast rozwinę moją zaczepną myśl z początku komentarza. Drażni mnie tu dziś w tym wierszu brak interpunkcji. A drażni mnie dlatego, że chciałbym mieć łatwiej jeśli chodzi o rozczytywanie treści. Tymczasem brak interpunkcji stwarza tu ogromnie szeroką przestrzeń interpretacyjną. Aż się wzburzam, że chciałbym przecinkowo-kropkowej podpowiedzi. 😤🤗 A Renia nic nie pomogła... 😭 Oczywiście ten brak może być odebrany jako pozytyw, ale ja dziś wolę tu ponarzekać se. 😇 Tak. W zależności od tego w jaki sposób sami sobie poukładamy wersy w ciagi logiczne, w zdania, tak będzie przebiegała nasza interpretacja.

Tylko dopowiem pro forma, że kobieta, z którą rozmawiał Jezus przy studni Jakuba, nie tłumaczyła Mu się z nieobecności męża. On sam pierwszy postawił sprawę tę w Prawdzie. To było właśnie powodem otwarcia się ów kobiety przed Mesjaszem. Ona uwierzyła, bo stanęła w Prawdzie, a raczej została w niej postawiona.

Jeśli chodzi o Tamar, to bardzo się ucieszyłem, że sięgnęłaś tak głęboko do zakamarków Starego Testamentu. To jest jedna z bardziej znanych kobiet Starego Testamentu. Rzeczywiście postąpiła podstępnie, natomiast zrobiła to dla dobra tak własnego, jak i rodu. Tu należałoby troszkę sobie przypomnieć prawo jakie obowiązywało Żydów, co do poślubienia żony brata, gdy umierał on nie spłodziwszy potomka. To nie była zachęta, ale nakaz, by zadbać o potomstwo w rodzie. Ten zapis prawny ma swoje odniesienie również w Ewangelii, gdy saduceusze pytają Jezusa o to czyją żona po smierci będzie ta która była poślubiona za swego życia siedmiu braciom. Jezus tam pięknie odpowiedział. Dla chrześcijan również symbolicznie wdową jest Kościół, a wierzący jest wezwany, by spłodzić mu potomstwo (duchowe oczywiście), co znaczy, żeby zadbać o rozrost Kościoła. Piękne sprawy i piękne można prowadzić rozważania.

Wracając do wiersza. Ech... Trudno rozgryźć peelkę. Tytuł również nie chce pomóc w podpowiedzi. Się zakropkował. 🤷‍♂️

"oddalam cię
w moich oczach jesteś obrzydliwa"

Kto? Kogo peelka oddala? Kto jest w jej oczach obrzydliwy? 🤔🤷‍♂️

Jeśli ten ktoś jest obrzydliwy sponiewieranym sumieniem, to jeszcze pił biedy, bo każdy człowiek poniekąd doświadcza takiej duchowej poniewierki na drodze dojrzewania w wierze.

A dalej: czym są insygnia władzy? Juda oddał w zadławiły konkretne przedmioty, a czym są insygnia władzy w rozumieniu peelki? Trudno to określić. Zastanawiam się, co w ogóle dziś można uznać za insygnia władzy? Zdaje się, że podpowiedzi ukryta jest w wierszu nieco niżej w słowie "dom". Czy dom może być uznany za symbol władzy? Biały Dom, Pałac Królewski, Pałac Prezydencki... Dom Boży... Możliwe więc, że to jest sedno sprawy.

Co więc znaczyły by słowa z wiersza:
"podstępna jak Tamar
zbieram insygnia władzy aby rzucić do stóp sprawiedliwemu"?

Jak można zbierać dom? Jak można go zbierać, żeby go rzucić do stóp komuś?
Domyślam sobie, że może chodzić o to, że peelka w domu swoim upatruje bezpieczeństwa. To by mi tu pasowało do najpierw niezrozumianej strofy pierwszej, w której jest mowa o braku męża. Jak wiadomo mąż jest w domu ostoją bezpieczeństwa (a przynajmniej być powinien). W tym kontekście, tak sobie dumam, że peelka wyjawia, iż dbając o swój dom, a dalej zawierzając go (a dokładniej całą swoją rodzinę, bo bardziej by tu chodziło o dom w ujęciu relacji pomiędzy domownikami, krewnymi, małżonkami, dziećmi itd.) Bogu, a więc ów sprawiedliwemu, w ten właśnie sposób zapewnia spokój rodzinie, a może bardziej pokój.

"dom kołysany spokojem
w posłusznym przeznaczeniu
trwa"

Oczywiście to – przepraszam za wyrażenie – cholerne "przeznaczenie" mnie tu nie pasuje. Nie ma czegoś takiego jak przeznaczenie, ale to inna dyskusja z tymi, którzy postrzegają świat niekatolicko. 🤗🙃😇

Wracając więc do pytania z początku komentarza: kogo peelka traktuje tak ostro mówiąc: "oddalam cię
w moich oczach jesteś obrzydliwa", stwierdzam, że ona mówi sama do siebie. To jest, jak sądzę, pewna forma rachunku sumienia. Cały wiersz postrzegam właśnie jako taką modlitewną poniekąd formę rachunku sumienia. Coś na kształt tej sceny ewangelicznej, gdy w świątyni modlą się faryzeusz i celnik. Tu peelka byłaby właśnie takim celnikiem, który biję się w piersi wyznając swoją grzeszność, a jednocześnie rozumiejąc stan rzeczy, a więc stąpając w prawdzie. Tu podobnie: peelka potwierdza swoją grzeszność, ma świadomość swojej niedoskonałości, a jednocześnie wszystko, czym jest i co ma najcenniejszego, a więc ten swój dom, swoją rodzinę, zawierza Bogu, bo wie, że tylko On może napełnić ją i ich pokojem tudzież spokojem. Ona zna swoją grzeszność i niedoskonałość stąd czuję się niegodna prosić o cokolwiek Boga, a jednocześnie robi to jakby podstępem, niby na wzór Tamar, by uzyskać od Boga to, czego potrzebuje do życia.

Jeśli nie rozminalem się z Twoim wierszem, Reniu, to w gruncie rzeczy ukazałaś w nim bardzo piękny fragment naszej ludzkiej rzeczywistości wiary. To wewnętrzne rozdarcie, które towarzyszy każdemu wierzącemu. Z jednej strony wiarą, głęboka wiara, a z drugiej świadomość własnej marności, grzeszności i niedoskonałości. Pięknie to ukazałaś. Oczywiście moja interpretacja może mocno odbiegać od treści wiersza, ale cóż... Taki już ze mnie dziad.

Piękny wiersz, choć nie zmieniam zdania, że trudny m.in. przez ten brak interpunkcji i bardzo szerokie pole do interpretacji.

Pozdrawiam Cię więc dręczycielko interpretatorów wierszy cudzych. 🤗😊😇 Hej ho! 😊🙋‍♂️

Niezrozumienie ukryte w spokoju codzienności....

Intrygujący i świetny wiersz!
Mimo, że miłość często blaknie,
to owoce tej miłości i zbudowany dom
wciąż kołyszą się spokojem na jej falach,
dzięki kobiecie, matce i żonie.
Kobieca, głęboka liryka.
Jestem pod wrażeniem.
Serdecznie pozdrawiam

Bardzo ciekawy wiersz.

zatrzymujesz ...pozdrawia serdecznie ...

Wiersz zatrzymujący j do przemyślenia
Świetny jak zawsze.
Pozdrawiam serdecznie :)

Już dawno straciłem nadzieję, że jestem w stanie w pełni zrozumieć przekaz jaki płynie z Twoich wierszy.
Ale sposób w jaki piszesz niezmiennie mnie zachwyca i wzrusza.
Pozdrowienia Reniu!

Wrócę, muszę jeszcze przemyśleć.
Pozdrawiam Mgiełko

Dzisiaj zadałaś mi ćwieka, bo wiersz nie do końca oczywisty, ale rozumiem go po swojemu :)

Refleksje wilków są takie, że wiele kobiet potrafi uchronić się przed przemocą.
Mądry i świetnie napisany wiersz.