Dziękuję pięknie Bzowa dziewczyno 🙂

❤

🙂

Jeszcze jak!

O jak ładnie ☺
Znaczy cenna?

Bardzo dziękuję Mabeczko 😘

Przytulam 🙂

Reniu, wracam.
Ten wiersz wydaje się być pięknym opisem duchowego zmagania z sobą. Zwyczajne, normalnr dojrzewanie wewnętrzne człowieka wierzącego. Z perspektywy pustyni, mniszości, radykalnego ukierunkowania na relację z Bogiem, Twój wiersz oddaje piękno tej drogi. Trudne to jest doświadczenie, ale nie ma być przecież w życiu łatwo. Innej drogi do Zbawienia nie ma przecież, tylko przez Krzyż.

Pierwsza strofa wspomina o bezradności. Tak, przychodzi taki moment w życiu, że człowiek zaczyn czuć się bezradny wobec wszystkiego, co go spotyka. I bardzo dobrze. To doświadczenie prowadzi do tego, by w pełni powierzyć się Bogu, by Mu zaufać prawdziwie. To się wiąże z trudem. Bezradność jest uczuciem, które chcę człowieka ściągnąć w dół: rzucić na łopatki, skopać i podeptać. Dobrze! W trudach i cierpieniach zrewidowana zostaje prawdziwość naszego wyboru Boga. Wytrwać i być wiernym! Oto zadanie najważniejsze w czasie próby. Tu wchodzi motyw Maryi Licheńskiej z plastikową koroną. Tandeta. Prawie jak to życie trudne. I znów mowie: dobrze! To jak z codziennoscia: ma być nudna, rutyna, powtarzalność. W tym właśnie ćwiczymy naszą stałość I wierność. Piekne to jest pomimo trudów. Dalej, sprochniale dechy, ciężar, skrzywienie – to wszystko właśnie jest obrazem zmagań wewnętrznych. Tu nie ma być fajerwerków, marnurow, złota i echow, achów. Ćwiczenie się w cnotach, doskonalenie ducha, to jest bardzo trudne, żmudne zadanie.
Kolejna strofa to już prawie zwatpienie, a może nawet już. Też dobrze. To uczy pokory. Tylko Bóg jest mocen tu cokolwiek zdziałać. Jemu należy zaufać. On wie, co jest tylko człowieka dobre. Nam się często zdaje, że to czy tamto, by nam pomogło, albo nas uratowało, ale to tylko nam się zdaje. Pan Bóg natomiast doskonale wie, czego nam potrzeba. Pokora uczy nas umiejętności rozpoznawania woli Bożej względem nas.
I ta zadra. Czuję się nieswojo. Czuję, że odstaję, że nie pasuje do spójnej całości. Czuję się obolały i Czuję także, że jestem powodem bólu. O, Tu już jest całkiem blisko do prawdziwej pokory. Tu umiera pycha lecz nadal trzeba buc czujnym, bo ona atakuje aż do ostatniego tchnienia.

Bardzo mi się ten Twój wiersz podoba, Reniu. Identyfikuje się z nim z moimi codziennym zmaganiami. Trud, walka, przekraczanie siebie, ciągle wnikanie wgłąb, a jednocześnie próbą wytrwania w prostocie. Ćwiczenie pięknych cnót w doświadczeniu rutyny. A to wszystko by dostrzec i doświadczyć głębi, piękna, prawdziwego spotkania z Bogiem. Także w kilku słowach opisałaś codzienności pustyni mniszej.
Pozdrowki Reniu. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Cześć Łukaszku taka jestem ostatnio zalatana
Problemy w pracy do tego doszło jeszcze intensywne odchudzanie no i dzień za dniem przez palce przecieka
Na nic nie mam czasu na wiersze na rozmowy tu z Wami
Normalnie czasami już tęsknię
Jakoś tak haczę się czasami o coś o Kogoś jak zadra
I każde mocniejsze pociągnięcie boli
Przytulam się