nic się nie martw
jeszcze wrócą jaskółki
nim się teatr w czarnej nocy pogrąży
gdzie się spełnia niewiadomy lot krótki
a publika przestanie ci ciążyć

nie rozpaczaj
świt nowy nastanie
a na niebie urosną ósemki
gdy obudzą cię śpiewy poranne
z jaskółkami odlecisz w ów błękit

który płynie po twoje zmartwienie
na obłokach tak białych jak kreda
i jaskółkom oddaje odzienie
abyś lotów podniebnych się nie bał


- niebieszczę -

pogubiłam się w uczuciach
nadmiar duszę mi rozrywa
wciąż do lotu skrzydła płoche
są gotowe tak jak ryba

co wśród rafy życie wiedzie
choć ocean taki wielki
ona wiernie sobie pływa
wokół niebieskiej muszelki

w jej bąbelkach czyta strofy
o tym jaki świat wspaniały
spoglądając poprzez wodę
na lot ptaków doskonały

pogubiłam się w tej chwili
takiej pięknej jak w obrazku
i już nie wiem w co mam wierzyć
szept mnie goni: ty głuptasku

przecież to są tylko słowa
i choć piękne to nietrwałe

lecz jak duszy wytłumaczyć
gdy niebieskie niebo całe


- niczyja -

czy ktoś wierzy czy nie wierzy
można kochać samą duszę
bo choć ciału się należy
to bezstronnie przyznać muszę

że wyczuwam w tobie piękno
i tęsknotę słów niemałą
kiedy uczuć wzrasta tętno
niepotrzebne wtedy ciało

czy ktoś wierzy czy nie wierzy
piszę tutaj to co czuję
bo choć ciału się należy
dusza piękniej koloruje

kto w poezji błękit wrosnął
ten wie o czym tutaj piszę
i z uśmiechem wita wiosnę
pośród rozedrganej ciszy

tam gdzie pająk snuje słowa
jak kropelki rannej rosy
i wciąż pragnie kolorować
jakby nigdy nie miał dosyć

tej niewiary w wierze wiersza
co jak ptak się w górę wzbija
uwierz . ty nie jesteś pierwsza
co choć wierna to niczyja




https://www.youtube.com/watch?v=GfCNRmCv2f4