Samotność jako kobieta beznadziejnie szukająca towarzystwa - ciekawe podejście do tematu.

Widziałem Twój wiersz wczoraj, ale nie zdążyłem skomentować. Teraz czytam te wskazania Michała i powiem szczerze, że mnie się tamta pierwotna wersja podobała. Znaki dodatkowe, które stawiamy, przeniesione słowa w kolejny wers, to wszystko podpowiada autorski zamysł. Mniej jest ważne czy czytelnik odczyta właśnie ten zamysł. Jak dla mniej ogromnie mniej jest to ważne. Autorzy już tak mają, że chcieliby być rozczytani może, ale to dla poezjj akurat nie jest najważniejsze. Poezja, dobra poezja powinna rozwijać, otwierać możliwości własnej interpretacji. W ten sposób staje się narzędziem rozwoju: myśli, wyobraźni, idei, znaczeń słów, i czegokolwiek jeszcze. Poezja jest wówczas jedynie wstępem do piękna, które człowiek odkrywa sam w sobie. Wiadomo, że pisząc chcemy coś przekazać. Miło jest, jeśli ktoś otrze się o autorski zamysł w komentarzu, ale ostatecznie jest to tylko autorski zamysł. Interpretacja jedna z wielu. Pierwotna - fakt, ale jedna z wielu - również fakt.

Sory za te przydługie pierdoły o teoriach.

Bezko, najbardziej mi w tym wierszu nie pasuje ta rzeźnia. A to dlatego, że jest to brutalne stwierdzenie. Mocno kontrastuje z resztą, wręcz brutalizuje przekaz. Pustynne słowa, to już prawie jak moje pustynne wiersze. 🙃 Cisza i samotność graja tu największą rolę w tym wierszu. A tak naprawdę – poczucie bycia niekochanym. Stąd, jak sądzę, były te dwa myślniki w wersji pierwotnej. Nogami do przodu rodzą się zwierzęta, a tu prawdopodobnie chodziłoby o bydło. Dorasta, by w końcu trafić do rzeźni i stać się świeżym mięsem. A w wierszu? Samotność, która zrodziła się w bólu, a nawet w męczarniach, dojrzewa teraz, rośnie, pogłębia się osamotnienie (poklepywanie po plecach), by ostatecznie zostać zabitą. W skrócie: samotność zabija.

Druga strofa to już motyw rybacki. Sieci, łowienie, zahaczyć. To z jednej strony wyrażenie chęci szukania pomocy, punktu zaczepienia, czyli jakiejś nadziei, optymizmu. Z drugiej strony, to również wskazanie na poszukiwanie głębi, na oczekiwanie owoców (tu: udanego połowu). Dwa słowa, które nie utoną, to jak się zdaje: "kocham cię". Znów więc nawiązanie do poszukiwania miłości, akceptacji, zrozumienia.
Ostatnia strofa wprowadza mocny dynamizm. Burza piaskowa. Cisza targa człowiekiem, a czas mija nieubłaganie. "Połykam ciszę" wybrzmiewa tu jak "gorzka pigułka". Tu nie ma ukojenia w bólu. Wiersz jest wyrazem bólu i trudu, a także tęsknoty za czymś pięknym i wznioslym, za miłością i zrozumieniem. Na koniec tytuł, który może wskazywać, że stan, o którym opowiada wiersz jest przejściowy. Może to tylko tzw. pobożne życzenie, a może nadzieja. "Przemilczenie" wskazuje również na ewentualne ukrycie, niedopowiedzenie do końca. Może sensu słów. Może przesłania wiersza. Może głębi ciszy. Może wielkości bólu. Wiele różnych tu jest możliwości.

Bardzo ciekawy wiersz, Bezko, choć faktycznie może wydawać się być trudnym w interpretacji. Mnie się również podoba wskazanie Eli o nieumiejętności towarzyszenia drugiemu człowiekowi w bólu. To jest bardzo mądrą myśl, którą warto podjąć pod rozwagę.
Pozdrawiam autorkę i wszystkich komentujących tu. Hej ho! 😊🙋‍♂️

No to ja dzisiaj pomilczę ;)

Przesypywanie słów jak piasku, pozostaje to, co odbiega od reszty. Świetny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

wzbudza we mnie ten wiersz skrajne emocje, domyślam się, że o to chodziło :) pozdrawiam serdecznie!

Nie rozumiem niestety:( Czytając na komputerze wers drugi po myślniku kończy słowo ,,ta" , kolejny to ,,samotność" nie wiem czy to zamierzone?
zgrzyta poklepywana po plecach – ta
samotność
,,słowa -- które nie utoną" tutaj też dwie kreski niezrozumiałe. Jak dla mnie za trudny i w takim przypadku chętnie poznam odpowiedź autorki na powszechne pytanie ,,co poeta miał na myśli".
Pozdrawiam Bezko ;)

słowa ą jak przesypywanie piasku ...przez sito ... czasem tak trzeba ..oddzielić plewy sów o od złotych myśli ...

Wyraźna tęsknota w wierszu się przebija za drugą połówką jabłka. A samotność gniecie i gniecie...
Ciekawie napisane. Dobry wiersz.
Pozdrowionka :-)

Mam wrażenie, że większość z nas ma problem w towarzyszeniu drugiemu w jego bólu, cierpieniu i samotności! Wydaje się, że głupio jest milczeć, a tu żadne słowa nie przychodzą do głowy, więc... ucieczka..., wypowiadane banały bez przekonania!, poklepanie! A przecież wystarczy być, słuchać, starać się zrozumieć... To ważny wiersz!:)
Spokojnego dnia Bezko:-)⭐