A powinien być, bo kim wtedy jest, jeśli nie bohaterem własnej historii?
Pisać, czy nie pisać - oto jest prastare pytanie i każdy musi sam sobie odpowiedzieć na nie ;) Dziękuję i pozdrawiam

Kafka, w moim przypadku, jest, jak najbardziej na miejscu, zwłaszcza jego "Proces", do którego kiedyś najczęściej powracałem, jako czytelnik wszystkiego, co wpadnie mi w ręce :) Dziękuję i pozdrawiam

Tak, Kornel, pięknie, dziękuję za Twoją przenikliwość. Krzyk, a może raczej wkurw, który mnie zbudził w nocy i wycisnął ze mnie te słowa w jakieś dziesięć minut, tak, że poprawiłem w nich tylko jedno słowo i opublikowałem - to jest to moje "dalej", które pcha, przyciąga i wciąga mnie tam, gdzie nie sięga rozum. Zdaję sobie sprawę, że dla mnie, jako autora, jest to niebezpieczne. Jednak na drodze poznania - o co na tym ziemskim padole właściwie chodzi? - jest to, zdaje się, element nie do ominięcia. Ta "duchowa robota", to "patrzenie obok celu", czy poza to, co dyktują umysłowi zmysły, sprawia, że widzisz wszechogarniające pierdoły, które nie mają żadnej wartości, a uważałeś do tej pory, że składają się na świat i życie, że o nie chodziło, że są takie ważne, bo są przecież tak powszechne... Tylko poezja, muzyka, sztuka zdolne są to udźwignąć, ułożyć... Sam nie wiem, to proces, w których wiersze są wentylami bezpieczeństwa, tak sądzę :) Pozdrawiam i bardzo dziękuję za Twój komentarz

Wyjątkowo postawiłbym 6/6, ale nie mogę.

Krzyk nienapisanego, czyli niezmaterializowanego wiersza i jego przyrodniej siostry-pustej kartki da się oczywiście zapisać precyzyjnie innym zmaterializowanym wierszem, jak ten. Twoja łamana poetyka wtedy okazuje swoją największą przydatność, bo wciśnie się tam, gdzie rozum nie sięga. Wiersze zmaterializowane oczywiście przeganiają żywe świerszcze, bo kto by się tam zajmował nimi, skoro ma wiersze! Poeta nie zawsze chce się obudzić do napisania wiersza, bo oznacza to odstawienie zmysłów i zajęcie się duchową robotą. Wiersz z Twojego najlepszego nurtu poetyki „rozsypanej logiki”, która pozwala patrzeć obok celu, gdy cel oślepia i trzeba sobie o nim wyrobić zdanie z widoku tego, najbliższe celu. Pozdrawiam i spadam😊