Ładny wiersz ale jego największym atutem jest "mądrość". Jest trafny, życiowy, wręcz psychologiczny.

"pełnymi ustami
milczenia"
Wyjątkowo wymowne, aż do bólu.

Asertywność to wyjątkowo pożądana cecha. Prawda jest taka że bez niej, świat, bliscy próbują wejść człowiekowi na głowę. Grzecznością rozbrajają mur, a może murek który powinien nas chronić. A prawda jest taka, że tłumione emocje, obracają się przeciwko człowiekowi, także zdrowotnie. Niestety asertywność objawiona po czasie, choćby jej szczypta, to test dla otocznia. Tak naprawdę wtedy okazuje się kto jest przyjacielem, kto jest wart naszej uwagi, czasu ale chyba nie ma innej drogi. Jeśli zawiodą wszyscy to sygnał że trzeba poszukać/zbudować nowe relacje. Na jasnych, zrozumiałych zasadach.
Mam w umyśle zakończenie wiersza. Ostatnie słowa "...nie trzeba". Czuć w nich smutek, może nawet jakąś ukrytą, uzasadnioną pretensję. Myślę że to zbyt mało do zmian. Jeśli wiersz ma "ciąg dalszy" lepsza jest złość, gniew po to by oczyścił duszę, zmotywował, by słowa "nie", "nie chcę", "nie zgadzam się" nabrały mocy. I powiem tylko na koniec że przez wszystko o czym piszę, osobiście przebrnąłem.