Kir rozścielony — najgęściej nad grubość,
w pułapce grobu — z pulsującą nocą,
jak czarne kruki bezdrożami błądzą,
pożółkłe chwile — straceniem wirują.

Pewność złożona — cios, przerwanie czyta:
Raniąc udręką, watahą spuszczoną;
ludzkim odgłosem — przemową złowrogą.
Przewierca króla — ciężarem prze(g)rywa.

Stary monarcha w bezdechu biadoli:
Utraci wszystko: czas, życie, królestwo.
Zamknięta brama podkreśli kolejność;
wygaśnie, spłynie w najczarniejsze mroki.

Parzącym ogniem odejdzie w przestrzenie,
wszak przyjdzie nowe — poprzestawia meble.


--


Witając nowe
Słodką poezją Sylwestrem spisaną
idąc zwiastunem — nieznane zaproszę...

Nowe witając
Ziarenkiem piasku — klepsydrą przeniosę:
podniebny zegar — kolorem migając


---


Nim Nowy Roczek obejmie włości
zanim rozbłysną petardy, huki
życzę każdemu zdrowia, miłości
Bądźcie szczęśliwi z poezją ludki...



/Proste Słowa/