Historia miłosna, co wygina się jak sosna

Dwa wróbelki się poznały
Bo okoliczność wyjazdową miały

Jeden był ze stolicy miastowy
Drugi, taki bardziej małomiasteczkowy

Złączyła ich miłość do suchego chleba
Choć to nie zdrowe, jeść coś trzeba

Choć to płochliwe, odmienia się dalej
Lukrecje wciąż żywe, i pomysłów siedem

Wrócili razem do stolicy, na rynek
Tam razem żyją, choć brak im jedynek

I we wróbelkowym toku myślenia
Odkrywają nowe tajniki wtajemniczenia

W samego siebie, jednego i drugiego
W ziemi pogrzebie, ale nie ma nic z tego

Od ludzi zależni, tutaj zostali
I do ślubu się przygotowywali

Ślub wystawny, na Saskiej Kępie
Orator sprawny, ma swoje w gębie

Mówi co myśli, o wiecznym sosie
Bo go nie dojadł, plama w bigosie

A nasze wróbelki, rozanielone
Jeden drugiego, i ma już żonę

Drugi pierwszego, i jest małżonek
Dosyć tych, obopólnych mrzonek

Trudny czas małżeński spadł na nich jak kowadło
Trzeba było cierpieć, brać co w dziobek wpadło

Trzeba było, dbać, i nie zdradzać
A ciąg dalszy, sam musisz zbadać

Czy byli szczęśliwi, czy się zamienili
A może rozwód, i się uszczęśliwili

Każdy wróbelek swą historię pisze
A przynajmniej, jest tak, z tego co słyszę

//Marcin z Frysztaka
wilusz.org