Na dwadzieścia cztery

Potrzeba mi dzisiaj swawoli
Od której mnie już głowa boli

Potrzeba zabawy do rana
Od której buźka roześmiana

Tego co śmieje się z Ciebie
Tego co siedzi już w niebie

Nadziwić się nie może że
Ktoś tak bawić się chce

Do utraty tchu i siły
Do samej Twojej mogiły

Którą sam sobie kopiesz
O którą modlisz się w myślach

Zobacz gdzie sens i wiara
Zobacz w jesiennych liściach

Opadają one bez żalu
Bo drzewo dobrze już wie

Że wiosna przyniesie nowe
Liście i nowe życie

Zrzuć tak liście swoje zmęczone
Tułaczką życia zabarwione

Niech spadną, zgniją za dnia
Taka jest rada ma

Poczekaj cierpliwie trochę
A zobaczysz na życie ochotę

Obudzi się dnia pewnego
I nie zostawi Cię samego

Zrzuć tak liście swoje zmęczone
Tułaczką życia zabarwione

Niech spadną, zgniją za dnia
Taka jest rada ma

Poczekaj cierpliwie trochę
A zobaczysz na życie ochotę

Obudzi się dnia pewnego
I nie zostawi Cię samego

//Marcin z Frysztaka
wilusz.org