bledną nikną marzenia
cóż po nich nam było
tak my oddaleni smutni
niedospani bez żalu

budzimy nocami tchnienie
bezsenni marzący o śnie
tam uciszenie błogie oddalenie
od tego co innym tak ważne
my nad ich życiem

jak uciekające ptaki
lecimy podniebnym szlakiem
skrzydła bielą lśnią oczy czarne
ptaku gdzie twój

ja w dłoni uwiję gniazdo
ciepłem otulę i tkliwością serca
w nim jest dom dla ciebie
miasta ulice nie dla nas
w bielejącym skrzydle

lśnienie
światło grzeje tyle istot
rozprasza czerń w błękity czarowne
inaczej nie opisze jak mocno pragnę
twego dotyku czułości głosu
na jawie

żałośnie śpiewa ptak
nikt nie słucha drgań serca
ono coraz ciszej bije
żądaniem innych by nie śpiewało
białe płatki opadają

nocne usypianie
śnić w ten puch się otulić
wić gniazdo miłości
proszę o jedno spójrz na mnie
a zasnę w tym cudzie