Była trzecia nad ranem, gdy Michael i Serafin siedzieli na podłodze niewykończonego balkonu. Blok był w stanie surowym, spowijała go ciemność, a miejsca na okna straszyły pustymi oczodołami.

- No więc Serafinie. Zaczął Michael.
- Domyślam się, że siedzimy tutaj nieprzypadkowo.

- Widzisz to tlące się światło przed nami? Zapytał Serafin.

- Tak, to jedyne światło w całej kamienicy.

- Ono pali się cały czas. Powiedział Serafin

- To znaczy?

- Pali się całymi nocami. Odpowiedział Serafin.

- Może ktoś cierpi na bezsenność lub boi się ciemności. Skwitował Michael.

- To światło z laptopa...

- Czasem ludzie czują się samotni Serafinie. A paradoksalnie w bezdusznym komputerze można odnaleźć duszę.

- Ten chłopak rozmawia... oraz pracuje...

- Ktoś pracuje by spać mógł ktoś. Michael uśmiechnął się.

W dłoniach Serafina zaszeleściły kartki papieru. Bez słowa podał je Archaniołowi.

Ten wbił wzrok w papier i szepnął: Lumos.

Zapisane ręcznie litery zaświeciły się złotym światłem. Archanioł zanurzył się w treści.
Trwało to dłuższą chwilę po czym mruknął:

- mmm. To trzy listy, w dodatku pisane do tej samej osoby. Jednak każdy z nich jest jakby pisany od początku. Skąd je masz Serafinie?

W tym momencie Serafin spojrzał na światło z kamienicy i nabrał wody w usta.

- Zwędziłeś??? Michael zarechotał.

- Oj tylko pożyczyłem... Bronił się Anioł.

- Jaki jest sens pisać listy i nie wysłać żadnego z nich? Zapytał Michael.

- Bo każdy z nich był niedoskonały. Bo każdy z nich nie był wystarczająco delikatny... Odpowiedział Anioł.

- Serafinie? Jaki jest prawdziwy powód, że siedzimy pod oknem tego chłopaka?

- Mam podejrzenie, że jest... Darem od Boga. Serafin odkrył karty.

- To niecodzienne. Michael zapalił się.

- To prawda... i wyjątkowe. Odparł Serafin.

Archanioł wstał i zaszeleścił skrzydłami z podniecenia.

- Ruszamy oddać listy tego chłopaka, Serafinie! One od początku nie należały do ciebie. A nim wzejdzie słońce, odszukaj i wezwij do mnie jego Anioła Stróża...