Tego dnia puszysty śnieg padał już od wczesnego ranka, przykrywając wszystko grubą białą warstwą, ogołocone z liści drzewa i krzewy, przydomowe ogródki i drewniane płoty. Z domu z czerwonym dachem, teraz równie białym jak wszystko dokoła wybiegła z głośnym śmiechem i przepychankami dwójka dzieci, około dziesięcioletnia dziewczynka i kilka lat młodszy chłopczyk. Oboje w ciepłych kurtkach i kolorowych czapkach. Ich oczy błyszczały radośnie. Po kilku okrążeniach podwórka i zabawie z pełnym entuzjazmu psem i kotem zaczęły toczyć śnieżne kule.

Ukryty za pniem starej jabłoni Michael przypatrywał się uważnie tej sielance, nie zważając na płatki śniegu osiadające mu na skrzydłach.

- Serafinie... - zapytał cicho, jakby bał się spłoszyć tę niezwykłą chwilę - Czy to są dzieci piwnookiej?

- Tak, Michaelu... - uśmiechnął się Serafin - Wiesz, ona zawsze marzyła o tym, by mieć rodzinę, ciepły i przytulny dom z kominkiem, pachnący domowym rosołem i szarlotką. Ogródek i drewnianą huśtawkę. I zieleń, dużo zieleni...

- Marzenia się spełniają...

- Tak, ludzie często tęsknią za rajem a nie wiedzą, że raj mogą mieć już tu, na ziemi, Taki, jaki sobie stworzą...

- Raj pachnący szarlotką... - rozmarzył się Michael.

- I rosołem z kluseczkami - dopowiedział Serafin, szukając w przepastnej kieszeni chusteczki, bo jakoś nagle zwilgotniały mu oczy.

Z domu wyszła kobieta o kasztanowych włosach i wysoki mężczyzna, który patrzył na nią z miłością i czułym gestem odgarniał z jej czoła niesforne pasemko.

- Mamusiu! Tatusiu! Zobaczcie, ile śniegu! Ulepimy razem bałwana? - zawołała dziewczynka.

- Ulepimy bałwana? - powtórzył za siostrą chłopczyk - Ploooseee...

Kilka chwil później trzy wielkie śnieżne kule stały jedna na drugiej na środku podwórka. Bałwan miał guziki z węgielków, patrzył wielkimi węgielkowymi oczami i uśmiechał się szeroko węgielkową buzią. Chłopczyk uniesiony wysoko przez tatę zrobił mu nos z dorodnej marchewki a mama ozdobiła głowę bałwana starym garnkiem w czerwone maki.

Dwaj przyjaciele spojrzeli na siebie porozumiewając się bez słów.

- Robi się coraz chłodniej. Czas już na nas... - Michael ruszył pierwszy wydeptaną w śniegu ścieżką.

A w mieszkaniu na trzecim piętrze mężczyzna o błękitnych oczach otulił dłońmi kubek z gorącą herbatą i z ciepłym uśmiechem wysłał w świat myśl ulotną jak płatek śniegu:

- Siostra, mieszkasz w raju... Masz to, o czym zawsze marzyłaś... Pamiętaj, nie schrzań tego!