W marcu tysiąc… (popiśnik nie pamiętał już którego roku).
Wraz z pozimkiem od strony lasu wyłonił się dziwny pojazd.
Niczym ogromny grobowiec na kółkach,
zaturkotał po bruku. Zaniepokoiły się ptaki w gniazdach.
Ucichły pohukiwania płomykówki. Zadrżały sosny na wzgórzu.
Jupiter z wieży, bacznie obserwował, dokąd zmierza.
Ten zaś przemknął przez miejskie ulice i Czarcim Duktem umknął z miasta,
by przed dawną garbarnią odpocząć.
Wówczas, to strażnik wypuścił w miasto wici,
o powrocie dawnego pieniężnika Constantina Lupusa.
Od dawna przeciąg stał pomarliskiem.
Tylko latawce straszyły, więc każdy omijał z daleka.
Słyszano też płacz dziecięcia i rzewne śpiewy lulanek.
Jako wtedy przed dekadami dochodziły słuchy,
jakoby na strychu opuszczonego budynku,
znaleziono niemówiątko płci nie wiadomej.
Macierz jego, zaraz po powiciu poćpała w rwący nurt rzeki.
Łożysko, błony i pępowinę wilcy ponieśli do jaru.
Gdzie się ono podziało? O tym wiedzmyż.

Za chwilę garbarnię ćma spowiła.
Jupiter zszedł z wieży. W mieście pogasły latarnie.
W niektórych chyczach migotały przyciemki.
Mieścina powoli zapadała w sen.
Gdzieś z oddali słychać było ujadanie psa i śpiewanie gorzałkosia,
a gdzie nie gdzie przeciągały się cienie nocowników i nocników,
którzy zasadzali się popaskudować.
Ten, kto musiał, rozpoczynał ponocnicę.

A z nastaniem świtu w mieście zawrzało.
Porozwieszane zapiski, powiadamiały o przejęciu władzy,
przez Czarnobrewą Rumunkę Gorretę.
Szeptano, że Constantin wziął ją z Transylwanii, prosto z gniazda wampirów.
Belweder na Wzgórzu Laczczynowym przemienił się w posiadłość rodu Lupusów.
Tereny garbarni z dnia na dzień przemieniały się w pustynię.
Ogromne kopary i wycinaki karczowały wielkie połacie lasów.
Ptaki i zwierzęta, które przeżywały, uciekały daleko za otoczyświat.