Płyną zajadle, jak wzburzone wody,
Dusze nieczyste, upadłe, niewierne;
Dusze bluźniercze - czarcich nasień płody,
Płyną w ogniste czeluści piekielne.

Płyną i płyną rzesze niezliczone.
I ja za nimi gród odwiedzić złego.
Choć życie moje jeszcze nie skończone,
Brnę do bram piekła śladami Dantego.

W oddali wrota na oścież rozwarte,
Łuna z nich bije zwodnicza, wabiąca,
W nie płyną dusze posępne, rozdarte
I potępieńców pochód nie ma końca.

Stąpam po bruku. Niegdyś,dobre chęci,
Gładziły kamień drogi zatracenia.
Dziś,starte szkliwo wszetecznej pamięci,
Do wieczystego prowadzi więzienia.

Coś mnie rzuciło w te strony odległe
I wiedzie w otchłań złowrogiego mroku,
Jako te tłumy bez wiary, uległe.
Gdy pragnę zwolnić,to przyspieszam kroku

I prę wraz z nimi ku piekielnej bramie.
Tuż nad nią napis - treść stara jak życie.
Czas tutaj panem-on zniszczy cię, złamie.
Porzućcie nadzieję - którzy wchodzicie.

Skrzypią zawiasy zdarzeń zardzewiałych,
A pamięć miesza z teraźniejszą chwilą
Miriady przeżyć w umyśle skostniałych.
Prastare wrota złowieszczo się chylą,

A tłum spieniony, jak fala wezbrany,
To gaśnie nagle,to znowu przybiera;
Strzegą go widma i przez nie spychany,
W ognistą czeluść wierzei napiera.

Dreszcz zimny strachu na wskroś duszę wierci,
Gdy tuż za sobą szept rozwiany słyszę,
Cichy i zimny niczym oddech śmierci,
Dźwięcznym sztyletem godzi w martwą ciszę.

Nie bój się człecze - jam twoje sumienie -
Rzecze przezrocze, z wiatrem się unosząc.
Wzbić się jak Ikar chcesz? Na zatracenie?
Słońce wosk stopi zgubę ci przynosząc.

I mnie unosi złotą nicią więzi,
Z dala od łuny bijącej z rozcieży
I bruku drogi-pełnej dobrych chęci,
Którą wabiony duszny pochód bieży.

Z dala od gniewu, zazdrości i zdrady.
Wyżej i wyżej w nieboskłon szeroki.
Od potępieńczej straceńców parady,
Gdzie nierozważne mnie zawiodły kroki.

Lecz wicher nagły, bez żadnej przyczyny,
Zrywa złocistą nić sumienia pieczy;
Strąca mnie w wądół -bym odkupił winy,
Tu- gdzie swój żywot wiedzie ród człowieczy.

Tu - gdzie nie wszystkie grzechy odpuszczone.
Gdzie dusza grzęźnie w bagnisku szarości.
Moje jedyne piekło zasłużone -
Boska Komedia ... z mojej codzienności.