Twoje Wiersze - W znoszonym swetrze jesieni.

W znoszonym swetrze jesieni.

wolny

2025-03-02 10:57

Od drugiej strony trawnika (Piosenki)

W znoszonym swetrze jesieni
siadam z Twym zdjęciem w ręku.
I znowu mi śpiewa Twój uśmiech
i kolana z miłości miękną.

Z drżeniem rąk pogodną pinezką przypinam siebie do zdjęcia,
byś nie tylko uśmiechu kreską,
lecz też w moich trwała objęciach.

W akwarelowym obrazie wspomnień ostrość przegrywa z barwami.
Błysk oka we łzie się kąpie,
czekając na spotkanie.

W znoszonym swetrze jesieni
siadam z Twym zdjęciem w ręku.
I znowu mi śpiewa Twój uśmiech
i kolana z miłości miękną.

autor

Osiaki1

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

7 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

myszulek

2025-03-03

Jest w tym wierszu ciepło, które otula jak ten sweter – trochę znoszony, ale pełen wspomnień. Uśmiech na zdjęciu nie jest tylko obrazem, ale niemal żywym głosem przeszłości. Czytając, można poczuć, jak nostalgia splata się z czułością.

Osiaki1

2025-03-10

Dzięki wielkie!
Pozdrawiam Ciebie.

SłowemOtulona

2025-03-03

Cudownie :)
Pozdrawiam serdecznie

Osiaki1

2025-03-10

Nawetnie zauważyłem, że się podobało. Dziękuję.

samisen

2025-03-02

Czytając Twój wiersz miękną nie tyle kolana, co serce
5/6
Pozdrawiam serdecznie :)

Osiaki1

2025-03-02

Cieszę się że się podoba. 🙂

jobo

2025-03-02

Liryka-serca muzyka!
Szac i gwiazdki.

Osiaki1

2025-03-06

Dzięki ! :))

Monia

2025-03-02

Pełne uczuć pozdrawiam serdecznie 👏👍

Osiaki1

2025-03-02

🙂

Sabina

2025-03-02

Przepięknie zwierszowane 🙂❤️

Osiaki1

2025-03-02

Dziękuję. To druga część Trawnika.

sturecki

2025-03-02

Ciekawy wiersz o tęsknocie, o pragnieniu przywrócenia bliskości, której już nie ma. Zdjęcie to jedyny most między przeszłością a teraźniejszością, a jednak nie wystarcza – uśmiech na nim ożywa, ale tylko w sercu, nie w rzeczywistości. Motyw pinezki jest przejmujący – to rozpaczliwa próba zatrzymania tej osoby, by była nie tylko wspomnieniem, ale czymś namacalnym. Ale wspomnienia są jak akwarela – barwy wciąż żywe, ale kontury się rozmywają, a na końcu zostaje łza i czekanie na spotkanie, które może nigdy nie nastąpi.
Wychodzi na to, że miłość nie znika, nawet jeśli wszystko inne się rozmywa – wciąż jest obecna w uśmiechu i wciąż ugina kolana.
6/5

Osiaki1

2025-03-02

🙂 Pozdrawiam

Pokaż więcej

Logowanie

W znoszonym swetrze jesieni.

Ocena wiersza

Treść

Warsztat

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Autor poleca

Inne wiersze z tej samej kategorii

Inne wiersze tego autora

Napisz powód zgłoszenia komentarza do moderacji

Napisz powód zgłoszenia wiersza do moderacji