Bardzo głęboki, życiowy wiersz...
Dla mnie wzorem jest Św. Jan Paweł II i jego zmagania ze starością, chorobami...
Wiem, że łatwo nie będzie, ale Bóg wie, że ten etap jest bardzo nam potrzebny- szkoła pokory, cierpliwości, ufności ...
Pięknie Bezka napisała "my tak coraz wolniej spacerujemy wokół domu"...
Pozdrawiam :)

Wiersz zatrzymał i to na długo. Wracam już ze trzeci raz, albo i czwarty.
Nie chcę wymyślać jakiś mądrości, bo sama nie mam pojęcia - jak spokojnie i z wiarą przyjmować ten czas, który tak niepostrzeżenie ucieka przed nami do przodu, a my tak coraz wolniej spacerujemy wokół domu. Wszystko msz jest kwestią nastawienia do siebie pozytywnie swoich doświadczeń, budowaniu w sobie przejścia w inny wymiar, do Boga, który ma zawsze otwarte ramiona dla każdego.

Starość, choroby, samotność - to dla nas najtrudniejsze do zaakceptowania słowa, a jednak to codzienność wielu, trzeba się chyba zwyczajnie przełamać, i z pokorą cieszyć się z każdego dnia na tym przepięknym świecie.

Pozdrawiam serdecznie P.🍀🍀🍀

Większości nieobce są tego rodzaju rozważania i obawy! Nie ma mądrych na znalezie odpowiedzi, a nawet jeśli mówią, że je znają, to pewnie udają. Jakiś czas temu rozmawiałam z mądrym neurologiem, efektem była konkluzja "co ma być, to będzie!" Kwestie zdrowia, jego utrzymania w dobrej kondycji nie są mi obce, moim zdaniem nie warto wybiegać zbyt daleko w przyszłość! Generalnie jestem za prostym życiem, bez ścigania się i koniecznością posiadania...! A stres, to trudny przeciwnik, znam go dobrze!
Ciekawy wiersz i można by pisać i pisać!
Pozdrawiam serdecznie:))⭐

Rozważanie samo w sobie jest cenne...zatrzymać myśl, skupić uwagę, spojrzeć z boku, albo bardziej w głąb...rozważanie czyni nas rozumnymi, więc o rozum bym się nie martwiła:) A trzewia, to już inne zagadnienie...każdy ma swoje słabe punkty w ciele, u mnie sypie się układ ruchu- mogłabym rozważać, czy skończę na wózku...A na każdego człowieka, szczególnie tego najbliższego, warto wciąż starać się patrzeć od nowa, zrzucając łuski uprzedzeń i schematów...I tak dalej, wiersz jest tak pełen treści, że cały esej mogłabym napisać i rozważać tak wiele zagadnień:) ale Ci daruję:)))) Przesyłam tylko dużo promyków nadziei i ciepła, niech choć trochę złagodzą niepokoje...Ostatnio, kiedy moje serce szaleje, przypominam sobie, ze złożyłam je w ręce Boga, i to jest dla mnie ukojeniem, nadzieją, oparciem...Pozdrawiam z serca:)

Witam .Też bardzo lubię słuchać kazań księdza Piotra .Życie to ciągle pasmo dylematów ,wyborów ,decyzji .Jesteśmy tylko i aż ludźmi a więc obawy i troski ciągle nam towarzyszą bo chcielibyśmy wszyscy u kresu ziemskiej wędrówki dotrzeć do celu ,stanąć przed Panem z czystym sumieniem ..i cieszyć się Życiem Wiecznym.Dobry wiersz -taki ludzki ...ukazuje ludzką naturę .