Wow!!!
Jest moc. Niesamowitą ma wymowę ten wiersz. Metaforyka przeszywająca na wskroś.

Aleś mnie zaskoczył- Wielki Post za pasem, a tu Adwent:) No i bardzo dobrze, bo dobrze jest przełamywać schematy skojarzeń:) Adwent życia-czyli nasze nieustanne życie w kierunku śmierci, dla wierzących innego życia, spotkania z Bogiem, da niewierzących - końca, pustki, albo pozostania w pamięci, w genach, w ukształtowaniu bliskich osób, jako puzzel w długim szeregu następujących po sobie pokoleń, jako małe ogniwo które ma wpływ na ukształtowanie świata...:) To kilka takich spojrzeń:) Myślę, że każdy człowiek "coś" po sobie na tym świecie zostawia, chociażby wiersz, chociażby wiersz taki jak ten, ten konkretny wiersz, który jest utrwaleniem jego sposobu przeżywania życia, jest świadectwem, bogactwem, niepowtarzalną kroplą w oceanie:)Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie i choć może niekiedy nie podzielasz mojego zdania, cieszę się, że Twój kalendarz adwentowy jeszcze się nie skończył:)

Autor przewrotnie nawiązuje do adwentowego kalendarza, ale zamiast radosnego oczekiwania ukazuje codzienne rozdrapywanie rzeczywistości. Świt nie przynosi ulgi, lecz pochłania resztki obojętności, a nadmiar życia przytłacza, zamiast karmić. W ostatnich wersach pojawia się gorzka refleksja – gdyby dusza była czymś namacalnym, można by ją wykorzystać przeciw tym, którzy sterują ludzkim losem.
Treść – 6 … mocna, nieoczywista, pełna wewnętrznego buntu.
Warsztat – 6 … precyzyjna, obrazowa, świetnie budująca napięcie.
6/5