gdzie jesteś mój nauczycielu


zeszłam samotnie lądy
szukałam cię pomiędzy
drzewami
w ciemności
pośród kształtów przypadkowych
wypatrywałam
nieszczęsnymi oczami


gdzie jesteś


przeanalizowałam każde
napotkane źdźbło trawy
przed zadeptaniem
rozpytywałam wszędobylskie owady
i zielone elfy
mówiły z uśmiechem że nie trzeba mi
się rozglądać


szukałam cię w twarzach
i dłoniach
w śladach wypowiedzianych
stopami ludzkimi
na śniegu
na piasku
mewy mówiły pośród łez
że nie trzeba mi
tu przychodzić
i podglądać


wracałam do miast
neonów i pościeli
schodziłam do podziemi
z twoją podobizną
gdzie jesteś mistrzu


nie pytaj mówiły
wszystkie ściany
i oznaki przyrody


na czworakach cię szukałam
a deszcz srebrnymi gwoździami
przybijał mnie
do brukowanego krzyża



aż na cmentarzu
w białej koszuli
wytwornego jak posąg


zobaczyłam


popielaty gołąb pił
wodę z twojej dłoni
otwartej


a na ramionach
kwitły ci śnieżne motyle