przepraszam za dziury w niebie
przez które wypadają ptaki
i aniołowie


za moje perfumy przepraszam, za naukę
i cały ten chemiczny majdan
który przytępia ostrość widzenia

bogom


przepraszam za beton w ziemi
nowe gatunki roślin i psów
z obciętymi uszami i ogonami


przepraszam za niewyłączony telefon komórkowy
za zepsuty domofon do centrum reklamacji zniszczonego życia


za windę
i Boga który ma klaustrofobię

więc unika ciasnych pomieszczeń


przepraszam za wieżowce
i wszystkie piętra
a szczególnie za pożary które pną się po
rynnach
ścianach
klatkach schodowych
za wszystkie odcięte drogi


a na koniec
jeszcze raz przepraszam za Boga
który nabawił się też lęku wysokości

i przestał spoglądać w dół


przepraszam za ściany, bary, pokoje, zaułki i place
które konserwują samotność
i samotnych


przepraszam za wiatry
które zrywają dach


za znajomych, którzy upijają się i ćpają do
nieprzytomności


za mnie mordercę – człowieka 20 wieku

i mnie samobójcę – człowieka 21 wieku


za to że nie wymyśliłem heroiny, która by nigdy
nie przestała trwać
i za to że piszę wiersze, które są bez sensu