Od kiedy na mnie spojrzałeś
i wypowiedziałeś moje imię;
od kiedy mnie dotknąłeś
i rzekłeś: „Oto jestem”
– przylgnęłam do Ciebie
i nie chcę nic więcej!

Ruszyłam za Tobą tamtej wiosny,
a szłam żałośnie.
Jak marny robak kroki stawiałam koślawe.
Rozkochałeś mnie w sobie,
więc bez namysłu, od razu
poszłam za Twoim głosem.

Całą siebie oddałam Tobie.
Nie wiedziałam jeszcze wówczas,
że nawet tego nie potrafię.
Byłam naiwna w swej codzienności,
a Ty byłeś niewzruszenie wierny,
bo Jesteś – boś Jest Który Jest.

Powiedziałeś: „Pójdź za Mną”,
a ja poszłam.
Powiedziałeś: „Miłuj”,
a ja nie umiałam.
Powiedziałeś: „Jestem”,
a ja się rozpłakałam

– bo wiem, że nie potrafię
kochać Cię tak, jakbym tego chciała.

Uśmiechnąłeś się,
bo wiesz więcej, niż ja zobaczyć mogę.
Odwróciłeś się do mnie
i znów spojrzałeś we mnie,
a ja znów,
a ja znów zakochałam się w Tobie,
tak, że drżę cała,
a radość skrapla się we mnie
i porywa mnie do tańca Twoje we mnie
wejrzenie.

Albowiem:
Od kiedy na mnie spojrzałeś,
i wypowiedziałeś moje imię;
od kiedy mnie dotknąłeś
i rzekłeś: „Oto jestem”
– przylgnęłam do Ciebie.
I nie chcę już nic,
i nie chcę już nic więcej!