widzisz, jak przesiąkam
łzami, które płoną?
i małym palcem stopy
rozmazuję przeszłość

ślady moje już dawno
wydmami zarosły
i tylko włosy zbieram
wśród pajęczyn rosy

czemu wołasz tak późno?
serce moje ciche
które ostatnio więcej śpi
niż tylko czuje

powieki dzień rozkleja
ropiejące stosy
snów, jaw i marzeń
z puzzli los buduje

kiedy nadejdzie jutro?
czy świat już umiera?
czy tylko głośno krzyczy
minuta z sekundą?

alarmu w mojej duszy
co skrzydła otwiera
nie zagłuszy wojna!
ani kolec z różą

ja? tak tylko pytam!
kominy się chmurzą
i nawet niewyraźnie
ślina słowa skleja

jeszcze jest za wcześnie!
żeby runąć z burzą
i piorunami nieżywych
rozstrzelać

lecz jeśli czujesz, Ojcze
że winy pozbierasz
i krzyż, na którym świat wisi 
całujesz

niech kosze wiklinowe
wypełni nadzieja
i łodzie niech dryfują
gdzie Ty nakazujesz

wybacz mi, proszę
że mało pomagam
rozrywać supły i
wciąż czeszę włosy

dłonie przed nocą
jak umiem układam
i prawdy goniąc
myślę wniebogłosy

tylko, czy jutro będę?
czy będę historią?
z komina frunąc
jak dym obozowy?

czy puchem się stanę?
lecąc ponad ziemią
lub świata myślą
z cegieł dom budując?