Wiersz jest piękny i skłania czytelnika do utożsamienia się z autorką, a wątek osobisty dodatkowo uwiarygadnia jego jakże wartościowe przesłanie. Jako osoba interesująca się historią polskich bitew, nie mogę się jednak powstrzymać od refleksji, które oczywiście w żaden sposób nie umniejszają wartości tego dobrego wiersza. Pisałem już na tym forum, że osobiście nie używam określenia "Cud nad Wisłą" w stosunku do Bitwy Warszawskiej. Mało tego, mam wrażenie, że takie określenie może być krzywdzące, bo sugeruje jakoby wygranie bitwy przez Polaków było w tym wypadku jakimś nieprawdopodobnym wydarzeniem, nieadekwatnym do racjonalnej oceny możliwości polskiej armii. Tymczasem wygrana bitwa była rezultatem znakomitego planu., który potem został wykonany przez zmotywowanych żołnierzy. Plan generała Rozwadowskiego oparty o zaskakujący i bardzo głęboki manewr oskrzydlający połączony z innymi przedsięwzięciami logistycznymi (m. inn. złamanie szyfru bolszewików) był podstawa sukcesu. Wygrana Bitwa Warszawska to sukces polskiego geniuszu wojskowego, którym można się śmiało chwalić.

Piękny wiersz i hołd dla dziadka.
Ostatnie dwie strofy jakby w opozycji do pewnego okresu wierszy Broniewskiego, którego biografię niedawno czytałem.
6/5✨ Pozdrawiam.