Dusza, i jej wyjątkowość
To nie zwykła, bananowość

To chyba najlepszy Twój wiersz który przeczytałem
Świetnie oddaje rzeczywistość

Pozdrawiam ciepło,
M.

Oryginalność duszy to wymaga samotności by zobaczyć ile w nas kodu kulturowego a ile własnego,
co do iluzji i manipulacji to w jednym filmie usłyszałem prawdziwy tekst " Każdy ma historię, która chce usłyszeć" Ci którzy są dobrymi manipulatorami dobrze wiedza jakie to historie. Zasadniczo rzecz biorąc nasze ego rozumiane jako wyobrażenie o sobie jakie by nie było zawsze jest iluzja, bo po pierwsze nie wiemy i nie rejestrujemy wszystkiego i mamy skłonność do patrzenia na siebie wybielając się i przez pryzmat naszych oczekiwań co do nas samych jesteśmy omylni i ułomni na wiele sposobów.. każdy obraz jaki wytworzymy będzie mniej lub bardziej błędny. A cała tożsamość, ego maja służyć w zasadzie poprawie samopoczucia jakiś rodzaj świadomego oszustwa. Pozdrawiam

Jakoś tak dziwnie skojarzyło mi się z wierszem "Kto ty jesteś? Polak mały..." ;)
A co do Twojego utworu;
Trzeba łamać schematy i targać dekrety by dziś być naprawdę sobą. Czasami a raczej na przekór rodziny, znajomych czy po prostu sąsiadów. W Polsce to już w ogóle trudne kiedy żyje się pośród takich skostniałych umysłów, "bo co inni powiedzą?!?" Panuje przekonanie, że człowiek niewierzący, innej wiary czy taki "wolnomyśliciel" itp. to po prostu zły człowiek i trzeba takimi gardzić i tępić. Ja mówię: pieprzyć konwenanse. Bądź sobą nie krzywdząc drugiego. Naprawdę tak się da.
Bardzo dobry wiersz. Pozdrawiam :)

pozdrawiam, co chciałam napisac już poniżej..***

To bardzo dobry ale i złożony temat do rozważań, rodzimy się, wzrastamy, uczymy się i rozwijamy w społeczeństwie, gdzie od samego początku jesteśmy spadkobiercami poprzednich pokoleń, ich osiągnięć i "nieosiągnięć", w każdej sferze naszego życia, coś na wzór kodu genetycznego. Gdybyśmy rozwijali się w odosobnieniu - doświadczalnie - w najlepszym przypadku nauczylibyśmy się chodzić i zdobywać pożywienie. Wszystko zależy od naszych indywidualnych uwarunkowań - zdolność samodzielnego myślenia, twardość charakteru, moralność itd. To oczywiście także kształtuje naszą osobowość - w jakiej mierze, to już zależy tylko od nas samych. Dobry wiersz, pozdrawiam

Poruszasz ważny temat.
Myślę, że istotne jest w życiu nauczyć się myśleć samodzielnie. W Twoim wierszu jest mowa o natłoku myśli o sobie. Należałoby jednak zagłębić się w temat myśli: czym są, jak funkcjonują, w jaki sposób oddziałują na człowieka. Człowiek nie jest bowiem myślami, które przelatują przez jego głowę. To jest dość istotne, żeby sobie uświadomić, bo to oddala – szczególnie u wrażliwców – niebezpieczeństwo popadania w stany depresyjne. Pytanie o własną tożsamość jest bardzo ważne w życiu człowieka. A dojrzewania do samookreślenia siebie wbrew pozorom nie odbywa się w natłoku doświadczeń życiowych, ale właśnie w ciszy. Jeśli człowiek znajduje czas na ciszę i w spokoju zagłada w swoje wnętrze, w swoje serce, to nie ma obaw – w odpowiednim czasie będzie dojrzewał do wszystkiego, co wiąże się z jego egzystencją. W tym procesie dojrzewania wyłapuje się również próby ingerencji zewnętrznych w kształtowanie człowieka. Im człowiek wewnętrznie silniejszy, tym lepiej radzi sobie z odpieraniem nacisków zewnętrznych.
Naprawdę ważny temat podjęłaś. Pozdrawiam Cię. Hej ho!

Bardzo podoba mi się to nawołanie do bycia sobą, ale nie sobą w domyśle tym, na co ktoś lub coś nas "wykreowało", ale sobą, pytając swojego serca i siebie w odbiciu lustrzanym. Kim jesteśmy, kim chcielibyśmy być, kim nie chcielibyśmy, wdrażać w życie - tak krótkie - przekonania o samym sobie, o tym, co lubimy tak naprawdę, niezależnie od opinii zewsząd. Każdy człowiek żyje tylko raz, i warto w tym jednym życiu spełniać się jako jednostka, szukać swojej oryginalności nie dla innych, ale dla siebie. Pozdrawiam! P. S. W ostatniej strofie powinno być "wskrześ".

Bardzo mądry wiersz. Kształtowanie człowieka od najmłodszych lat według prawideł narzucanych przez poprzednie pokolenie mimo wyraźnych oznak błędnych koncepcji. Super tekst.
Pozdrówki.