Wznoszę pokłony gdy księżyc w swej pełni
Oceanu tajemnic otwiera wrota
Nadzieją głęboką, że blaskiem wypełni
Wiedzą mistyczną czym ludzka istota

Poprzez mgły przenikam ukrytych wymiarów
Moc wewnętrznego wzroku rozkwita jak kwiat
Plony obfite świadomości nektarów
Harmonijną falą zalewają świat

Pod osłoną gwiazd otwieram skrzydła marzeń
Lotem kosmicznym moce światła odkrywam
Kreacją sterując przyszłym biegiem zdarzeń
Mroki ciemności wdzięcznością przemywam

Och...
Ciepłej łzy doświadczenie
Niemożliwym jest doznaniem!
Objawia się kochaniem...
Do życia usmiechaniem...
Choć dnia wyzwaniem,
Jest

Odwraca biegun w sekund trzy
Maksymalnie
Minimalnie

Och!
W kosmicznej przestrzeni
Stereo głos kojący
- Uprzejmie wyprasza się:
Panią Strach i Pana Bezsilność
- Uroczyście wita się:
Panią Zaufanie i Pana Wdzięczność

Spójrz!
Już tu są
Już są tu!