(...)

Trzy żółto-brązowe zawinięte pazury,
Dwa podpleśniałe zęby z nalotem
Białkim i szkliwem zżartym oberżyną,
Wzięte z nieboszczyka przed kresnym zakopem.

I kwaśny trupa szpony smak wydobywały,
W goryczkę gorzały w ustach staruchy,
Dotknęły języka, by dziąsłami żute
Łamały się, pękały, iskrami wystrzelały muchy.

Zżeniły się skoble, pochodzenia stopy,
Ze śluzem zdobytym gardzioła charchaniem,
Zaszedł oddźwięk pomiędzy,
Przez trzeźwe podziałanie.

Muchowy wyplut ubokiem się nawyrozstrzelał,
A przemiana dokonała dopełnię receptury
Czarownie z rogówek zabranych z umrzyka
Stała się tocznikiem bez aparatury.

Chrząknęła, splunęła w cylinder miarowy,
Wrzuciła do wylotni parujące tryby,
Co to na niteczkach nerwków podwiechem wisiały
Pod lejami, gdzie w następstwie napowyrostały grzyby.

Ciszę menzurki zmąciło skrobanie,
Szczury poczęły raban zbiegowiskiem,
Wywąchały bezruch w miarze zwiastujący
Żywot wiedźmie winnych naznaczony pośmiewiskiem.

To naznak wezbrania mocy czarnoksięskich,
Po pisku szczurów ukazem widziany pomnogim,
Na niebie wysoko i u ziemi gleby,
Niewiedząc skąd i co, zwiastuje zło wszemwrogim.

Pachnidło naftowe dolewem dodaje,
I dymić poczyna pierwota mikstury,
Kłębi się i bucha opar nad szkielnym naczyniem,
Przez okiennic uchylenia, wlatują w izbę kury.

Kurzapieje obwieszczem wskazują na szkło,
Wiedźma rechocze za naznakiem widzialnym,
Tożto dopiero zaczątek jej klątw,
W recepturze powstających, nadponadpoznawalne.

Włosia dwa z dziewicy nieskalanej łona,
Pętelką zasupłane, rzuca w bębenek
Pomielnika, co przemiałem uciera je w proch,
I daje się posłychem kozodojski lelek.

Za nim wilczur ujadaniem naznacza pomyślność,
Tego, co warno paruje z menzury,
Znak za znakiem teraz ponapostępuje,
Jeden za drugim, jak oliwa z tłustej z chmury.

Babim latem jak po żniwie przynastała chlupa,
O porańcu po nocy jasnej księżyca pełnią,
Jutrzena lśniła srebrem na zarannym niebie,
Ona za łzami źdżbeł na łące, a one złowróżbę dopełnią.

Wzbiera tę rosę ostrożenie, skupiona,
Dokrapia do waru, wtem szloch się rozlega
I cichnie, to poroniec spada w jej ramienia,
Pomyśli to ślad, bo tam wpada i zalega.

I łza w nadmiarze słona pokręca się w oku
Czarownicy, bo dziecię to jej utracone,
Poznałaby je w ciemni, i w milknej głuchocie,
Pomści zło po jakim nigdy nie zrodzone.

Napar buchny pobiera poczerni ubarwę,
I gęstnieje smoliście, odór drażni nosdrza,
Tańcować poczynają świetliki nad taflą,
Pomsta za jej pierworodną, wroga niechaj poumądrza.

I cisza nastaje jak mlekiem zasiana,
Z makogłowic wnętrzni odessanym pierścienicą,
Kuglarzyce rozchwiej chwyta jak wyborna makowina,
Zalewa końcem eliksir łzaną solnicą.

I trąba ze sklepienia rozlega się nad dworem,
Obwieszczenie przynosi, że odpłata sroga
Nareszcie w rękach Jego niewiasty,
To natkana wspólnie z Nim odpłaty słuszna droga.

I znów kur zapiewa z płotu przy furcie,
Gwiazdy lecą w dół strugami i gasną,
To Bożyciel zadośćczyni za jej pokrzywdzenie
Przekliną pomściwą, wrogi dartę nie zasną.

I wyparą smołka odleciała ku panom,
Co wraz z nierządnych, wstrętnych podworem,
Śmiali się, aż rzędem zęby było widać,
Za nic mając krzywdy, a odleciała za honorem.

Pod nos im Bóg niesie,
Odpłatnicy tacę,
I cuchnący staje się im być chleb jak zatruty,
Dorzutem jak za wawrzyn nieprzychyłem pobrzmiewa,
Głosy z nieba im tworzy, a z nim pogardy nuty.

I gwałtem otwiera ich rozwierty ciasne,
Miłosierdzie Boga do babuchy odrzuconej
Tym się przejawia, a boleść paniczom
Zauwagom nie ujdzie i źrenicy skamraconej.

(...)