X
Wieczór po Dniu Ostatnim
antyczny
2025-05-19 14:51
PO TYM DNIU KNEBLE ICH WYCISZĄ MOCARNIE,
I BĘDĄ JAK BEZRUCH W MILCZENIU.
OCZY ZACZNĄ IM MGLIĆ I ŁZAMI ZACHODZIĆ,
W JASNOŚCI OCZYŁYBY NA KOŁO PRZEZ ROZMAZ JAK ZZA WODOCIEKU.
I PĘTAJĄCE SZNURY
W SUPŁACH NA SINYCH PRZEGUBACH DŁONI
I NA WYCHUDZONYCH STOPACH, W KOSTKACH.
MILCZENIE BARANÓW NA OŁTARZU;
ZAPRZESTALI SIĘ ŚMIAĆ,
A ROBILI TO GŁOŚNO JESZCZE NIEDAWNO.
PO TYM DNIU ZAKRYJE ICH TĘGA ZASŁONA I POGRĄŻY CIEMNICA,
CZARNA JAK GŁĘBIA CHŁONNYCH WÓD.
WICHER WTEDY TEŻ ZAKOŃCZY SZALEŃSTWO POD STALOWYM NIEBEM,
USTANĄ ROZKOŁYSANE WIECHLINY I UCICHNĄ DRZEWA.
GĘSTWINA MGŁAWICY ZŻEDNIE I ROZCIĄGNIE PRZESTRZEŃ,
W ODDALI POUJADIA PIES, WYSOKO ZAJAŚNIEJĄ GWIAZDY.
SIERP KSIĘŻYCA WYJRZY ZZA OBŁOKU,
ROZCYKAJĄ SIĘ PASIKONIKI W TRAWACH;
ZIEMIA WRACA DO SWEGO DAWNEGO UŁOŻENIA,
OCZY NIE SZUKAJĄ TEGO, CZEGO NIE WIDAĆ.
I BĘDĄ JAK BEZRUCH W MILCZENIU.
OCZY ZACZNĄ IM MGLIĆ I ŁZAMI ZACHODZIĆ,
W JASNOŚCI OCZYŁYBY NA KOŁO PRZEZ ROZMAZ JAK ZZA WODOCIEKU.
I PĘTAJĄCE SZNURY
W SUPŁACH NA SINYCH PRZEGUBACH DŁONI
I NA WYCHUDZONYCH STOPACH, W KOSTKACH.
MILCZENIE BARANÓW NA OŁTARZU;
ZAPRZESTALI SIĘ ŚMIAĆ,
A ROBILI TO GŁOŚNO JESZCZE NIEDAWNO.
PO TYM DNIU ZAKRYJE ICH TĘGA ZASŁONA I POGRĄŻY CIEMNICA,
CZARNA JAK GŁĘBIA CHŁONNYCH WÓD.
WICHER WTEDY TEŻ ZAKOŃCZY SZALEŃSTWO POD STALOWYM NIEBEM,
USTANĄ ROZKOŁYSANE WIECHLINY I UCICHNĄ DRZEWA.
GĘSTWINA MGŁAWICY ZŻEDNIE I ROZCIĄGNIE PRZESTRZEŃ,
W ODDALI POUJADIA PIES, WYSOKO ZAJAŚNIEJĄ GWIAZDY.
SIERP KSIĘŻYCA WYJRZY ZZA OBŁOKU,
ROZCYKAJĄ SIĘ PASIKONIKI W TRAWACH;
ZIEMIA WRACA DO SWEGO DAWNEGO UŁOŻENIA,
OCZY NIE SZUKAJĄ TEGO, CZEGO NIE WIDAĆ.
