Słońce nieśmiało pojawiało się na horyzoncie. Pierwsze promienie wędrowały po ciele Marion nieśpiesznie, jakby chciały dokładnie poznać każdy zakamarek, każdą tajemnicę, jaką skrywa rytmicznie unoszone oddechem arcydzieło. Przypomniał sobie, że w nocy jego ręce robiły to samo. Nie przestawał też zasypywać pocałunkami każdego skrawka, wciąż zachłanny, nienasycony, jakby ta chwila była niemożliwa, miała naraz skończyć się. Kochał Marion od pierwszego momentu, kiedy o świcie zobaczył ją wracającą z pracy ostatnim nocnym autobusem.
‘Jesteś moim aniołem’ – przemknęło mu przez myśl, kiedy leżąc obok niej
w nabożnym wręcz milczeniu podziwiał coraz śmielsze poczynania słonecznych promieni. Teraz nie były niewinnymi poszukiwaczami lecz rozpalone przysiadły
w najpiękniejszych zakątkach zuchwale podkreślając doskonałość. Tańczyły zmysłowo. Nie mógł oderwać oczu, nie mógł skupić myśli. Dał się ponieść namiętnym igraszkom, grze światłocienia. Wspomnienia mieszały się z marzeniami. Poczuł jak rośnie w nim pragnienie, które przyjemnie rozlewało się wewnątrz, rozgrzewało.
Wiedział, że nie potrwa to długo. Marion jest wrażliwa na ciepło słońca, zaczęła kręcić się wolno. Otworzyła oczy, kiedy dotknął ustami jej ust. ‘Witaj aniele’ – to ostatnie co zapamiętał.