czekam kiedy mnie opuścisz
bym narodzić się znów mogła
czysta niczym pierwsze myśli
gdy wierzyłam w magię dobra

co powstaje każdym świtem
niepoznanym przez zło świata
które wciąż wymyśla mity
konstruując sny wariata

a ja czekam wciąż się łudząc
że czas mi pozwoli przetrwać
sen po którym się obudzę
w środku nieznanego piękna

.

daj się unieść w śpiewie wiatru
wonią błękitnego nieba
po niespodziewaną jasność
której przecież tak potrzeba

jak powietrza do przeżycia
tego piękna pod powieką
kiedy z wiatrem pooddychasz
wypiękniejesz snem człowieczym

daj się unieść i nie żałuj
czasu gdy zamknięte okno
wstrzymywało powiew wiatru
pielęgnując twą samotność


- pulsowanie -

na malutkiej plamce słońca
usiadł motyl śnieżnobiały
pośród kwiatów której modra
barwa stała się mu całym

domem zatrzymanym w kadrze
kiedy z larwy się przemieni
w uskrzydlony powód marzeń
by świat wdechem móc docenić

a w wydechu oddać lekkość
tej niespodziewanej chwili
gdy przez oczu żywe tętno
można dostrzec świat motyli


.