okruch chleba podsyci głód
bochen wykarmi
tak jest z dotykiem


płomyk świecy rozjaśni
pożar spali
iskra wskaże
płomień oparzy


czy tak jest z ludźmi


szczegół
nieistotny
zagubiony
śmiertelny
niby taki niepozorny


a gdy jest ich więcej


potrafi zabić
zniszczyć dom
pobyć Bogiem


deszcz, który zatapia
uderza w twarz, w plecy i brzuch
kropla, która może być tylko śmieszna


śnieżka, urocza jak kotka
prosi o pieszczotę, rozpływa się w oczach
pluszak w rączkach dziecka
kostka cukru, słodki akcent
a lawina zgniata płuca


wyłamuje palce
ręce, nogi, korzenie
drzew
odmraża zdolność ruchu
i jutra


kamyk
źrenica pierścionka
czuła
bardziej bezbronna niż ludzkie oko
bo pozbawiona powieki
musi na wszystko patrzeć
i liczyć, że nie zostanie ukłuta
burza piaskowa niszczy karawany


histeryzuje, wygłupia makabrycznie
dopóki jej się nie odechce
rozkazuje i lekceważy
albo skała –
– o nią rozbijają się okręty


ptak
kruchy, nieważny
i czarna zasłona stada opadająca
ciężko
na głowy
drzew
przysłaniająca
ziemię
rozdziobująca
niebo


jak oczy, usta i ręce ludzkiego tłumu
dziobiące, zasłaniające
przytłaczające


kostka lodu
jej cały świat można zamknąć w szklance
osaczyć
jest tak uległa
że topnieje na miękkim języku
umiera na powietrzu, w wodzie, na dłoni
grad wybija dziury w oknach


w parasolach, ścianach
okryciach
i wybija rytm wszystkiemu co stoi na jego drodze


czy tak jest z człowiekiem ?
jednostką i masą ?


czy jednostka jest tak bezwolna i bez znaczenia
albo czy

jednostka jest neutralna, a masa wściekła ?




jeden klucz jakieś drzwi otworzy
w całym pęku można się zagubić
długo stać przed zamkniętym
tak długo, że będzie za późno na życie


szpikulcem sopla można przekłuć


palcem wskazującym…



a więc pojedynczość
p o s z c z e g ó l n o ś ć
ma znaczenie…
moc