Ten wiersz to jest obraz. Ale nie jakiś tam obraz, tylko jedna scena, jakby klatka z filmu, ale nie końcowa, a na pewno nie początkowa. Opakowania, kafelki, grzebień... wszystko to przypomina mi ..przepis na ciasto. W sensie przenośni, te rzeczy składają się na ogólny smak i wygląd sceny zbrodni przeciwko sobie. Żadna z rzeczy wymieniona w wierszu nie została stworzona, a nabyta, przez co tak myślę, jednocześnie wymusza jakiś sposób bycia na tej osobie. Zaniedbanie albo nieużywanie, sprawia iż naoczny jest odchył od normy, a to z kolei daje obraz coraz bardziej niestabilnego człowieka. Chodzi mi o to, że wszystko zostało nabyte, by się z tym asymilować ( czyli dobra wola PL do bycia w społeczeństwie,oraz uczestniczenia w normalnym życiu) ,lecz jednak przychodzi moment zerwania ... jakby odejścia od tego "życia" , przez co to co miało być użyteczne staje się opuszczone, wręcz wyludnione, jak dom w którym nikt już nie mieszka. Takie wrażenie sprawia ten wiersz - jakby pomieszczenie w którym nikt żywy już nie mieszka. odpadająca farba, zakurzone opakowania, perfuma jeszcze z ceną ... Rzeczy opuszczone przez właściciela/elke , jak sam właściciel opuszczony przez wolę do życia. Litery są krzywe, bo nie ma w nich już siły istnieć poprawnie ( z resztą i tak nikogo to nie obchodzi że są, a tym bardziej że krzywe). Osoba , sama wydaje się tęsknić za właścicielem, który wiedział jak należy się nią opiekować, a bez niego nic nie ma sensu. Ani mycie się, ani jedzenie, ani istnienie, ani łazienka a w niej gasnąca iskierka na białych kafelkach.

Jak zwykle się zbyt rozpisałem, ale podoba mi się to jak udało mi się zobaczyć ten wiersz :) Ja osobiście dałbym zamiast życie, np "istnienie" , bo "koślawe istnienie" jest jakby insynuacją że życia tutaj nie ma, jest tylko istnienie/ przesuwanie się z miejsca na miejsce, i wykonywanie rytuałów nie zmieniających życie na lepsze.
Pozdrawiam serdecznie , i wysyłam zaspane interpretacje. ;)

Nieme wołanie pomocy, przejawiające się różnymi formami zachowania, często bywa niesłyszalne. Niekiedy dopiero, gdy jest za późno ułamki obrazów zaczynają układać się w logiczną całość.
Zwróciłaś uwagę czytelnika na takie właśnie sygnały wobec, których otoczenie bywa często obojętne, albo po prostu nie potrafi ich odczytać na czas.
Smutne.